На улиците е Германија, која се гордееше што не е Франција - ова е увертира за можеби најжешкото европско лето
Германската економија често ја нарекуваат „локомотива на Европа“, но дури и таа локомотива неодамна остана без гориво, а се чини дека ова гориво би можело да биде гас. Поточно руски гас, а уште поконкретно руски гас по прилично поволни цени.
Денес, пак, кулминираше ситуацијата која полека се градеше од избивањето на војната во Украина, односно откако Германија ја прекина енергетската соработка со Русија.
Големи демонстрации и штрајкови се во тек низ Германија. Станува збор за работнички револт што не е виден во Германија со децении, а доаѓа во време на растечка инфлација и опасна банкарска криза што веќе го започна германскиот гигант Дојче банк.
Секако, не може да се каже дека за оваа ситуација е виновен канцеларот Олаф Шолц. Што би можел да направи?
Да се преправа дека Русија не ја нападна Украина? На почетокот дури и малку се потруди, всушност одеше по картата за купување време, надевајќи се дека тоа може да биде помал конфликт, ескалација што ќе се смири со брза дипломатија за една недела, најмногу за еден месец. .
На тоа не се надеваше само Шолц, на тоа се надеваше и секој разумен жител на овој континент, па дури и светот, бидејќи војната што активно ја води една од нуклеарните суперсили е војна која, по самата своја дефиниција, претставува егзистенцијална закана за самиот свет.
Но, дипломатијата на која Шолц можеби се надеваше никогаш не стигна. За Шолц сè уште може да се каже дека е релативно „свеж канцелар“ по толку години од владеењето на Ангела Меркел, но во исто време тој е политичар со значително искуство и мора да знае, освен ако надворешната политика не му е силна страна, дека ова е не е конфликт каде што дипломатијата ќе има простор за маневрирање бидејќи ако не доаѓа од главниот центар Вашингтон, тогаш сите други амбиции се речиси тривијални.
И Емануел Макрон беше еден од амбициозните на почетокот. Не е изненадувачки, мирот во Европа е императив за повеќето европски економски сили, освен ако нивната политика е посилно водена од идеологија отколку од економијата, како што е случајот во Полска.
Ставот на Варшава е најексплицитно антируски, што е од суштинско значење за одржливоста на Украина, бидејќи речиси целото оружје за Украина оди преку Полска. Интересно е што владетелите во Варшава сонуваат за земја која би ја воделе на сличен начин како што Путин и неговите колеги ја водат Русија - каде централната власт е над медиумите, судството итн.
Во секој случај, во Европа веќе нема активна мировна дипломатија, а штом ја снема, германскиот канцелар се помири со новите геополитички поставки. Како што рековме, тој немаше многу избор, но за да не се двоуми и да „помогне“ со брзината на размислување, беше кренат во воздух гасоводот Северен тек.
И токму кога треба, како суперхерој на геополитиката, Сејмур Херш повторно се појавува и на целиот свет му нуди увид во (најверојатно) реалноста на самиот настан.
Па, Шолц сигурно го интересираше што имаше да каже искусен истражувачки новинар за експлозијата на инфраструктурата што требаше да обезбеди долгорочна економска доминација на Германија во Европа.
Шолц прочитал се и можеби затоа нема намера да навлегува во подлабоки коментари. Зашто како што експлодираше Северен тек, така може да експлодираат и многу други работи, па и во Берлин, и секогаш може да се каже дека Русите наеднаш, покрај империјализмот, почнаа да се занимаваат и со тероризам.
https://vecer.mk/svet/sb-na-on-ja-otfrli-rezolutsijata-za-komisiska-istraga-za-ekspolozijata-na-severen-tek/
Значи, кога ќе ја повлечеме линијата, дали Шолц е главниот виновник што германските работници денес се на улица затоа што се плашат за својата судбина?
Можеби не е најголем, но тој е виновен што е само политичар, а не државник и затоа нема сила да предложи нешто мирно. Наместо тоа, Шолц го одобрува она што се бара од него, како што е испраќањето тенкови во Украина. Тоа веќе не се мировни иницијативи, туку воени иницијативи.
Секако, работите секогаш ќе се гледаат во ретроспектива и соодветно ќе се оценуваат одлуките донесени вчера и денес.
Ако Украина и Русија завршат во мировни преговори, луѓето како Шолц ќе бидат третирани како спасители на Европа, бидејќи навреме сфатија дека само зајакната Украина може да ја запре руската воена машина и на крајот да доведе до преговори.
Па ќе биде ако е така, а што ако е различно? Ако конфликтот ескалира на нуклеарно ниво? Тогаш Шолц и другите како него ќе бидат јавачи на апокалипсата, дури и ако воопшто не го посакувале тоа. Се знае што најчесто го отвора патот до пропаст.
Историскиот суд за улогата на Шолц ќе треба да почека, но она што не може да чека е сè потешката животна реалност за многу германски работници кои денес масовно излегуваат на улиците.
Јасно, не треба ни да се споменува дека ако на германски работник му е толку тешко да штрајкува, веројатно е уште потешко за оние во остатокот од Европа! Има некои исклучоци, а Германија е исто така повеќе погодена поради силната зависност од рускиот гас, но сепак, она што денес го гледаме е жив симбол на сè потешката егзистенција на европските работници.
Што се однесува до работниците, нивната состојба првенствено се карактеризира со два фактора - висината на нивната плата и цената на она што го консумираат. Меѓутоа, откако трае војната во Украина, цените се зголемуваат, а платите стагнираат. Со други зборови, животот на работниците секој ден е се полош и полош, малку по малку.
Општата стапка на инфлација, од друга страна, како што многумина веќе самите увидоа, е нешто што не ја отсликува суровата реалност, бидејќи цената на нештата кои се неопходни и суштински, како што се храната и покривот над главата, се зголемува многу побрзо.
Она што е интересно е дека во моментов имаме неколку фокални точки каде ситуацијата „се прелева“ на улица - Франција, Германија, Израел, Либан...
Меѓутоа, во случајот со Франција и Израел, имаме повеќе народски гнев што, со доволно притисок, навистина може да вроди со плод. Доколку Французите штрајкуваа доволно долго, Макрон ќе мораше да се повлече и да ја врати старосната граница за пензионирање онаму каде што беше.
https://vecer.mk/svet/khaos-vo-pariz-politsijata-so-solzavets-protiv-demonstrantite-tie-krshat-i-palat-video/
Истото важи и за Нетанјаху, без разлика што тој се бори и за сопствената глава, на која не и гине затвор поради насобраните афери доколку ја загуби власта или контролата врз судството.
https://vecer.mk/svet/prodolzhuvaat-masovnite-protesti-vo-izrael/
Но, што може да направи германски работник (или либански работник, каде што ситуацијата е уште потешка)?
Ќе се потруди - денеска нема да има сообраќај на германските аеродроми, железничките и автобуските станици. Доста удар на почетокот на неделата, но удар за кого? Синдикатите велат дека овој 24-часовен штрајк е само „предупредување“.
Повторно, на кого? И пред што?
Водечките синдикати имаат свои барања - двоцифрено зголемување на платите, што е разумно барање во време кога инфлацијата е 9,3%. Сепак, работодавците нудат само 5% (во период од 27 месеци), како и еднократен бонус од 2.500 евра.
Може ли работодавачите да го дадат тоа што го бараат синдикатите? Секако дека можеа и повеќе од тоа, но прашање е колку тоа би ја решило ситуацијата. Бидејќи изворот на инфекцијата не бил лекуван, а тоа е војната во Украина.
Синдикатите засега немаат некоја посебна политичка порака, бидејќи чувствуваат дека се силни, а секако се и кога се знае дека германскиот пазар на труд (без разлика на значителната имиграција) постојано повикува за нова работна сила.
https://vecer.mk/svet/shtrajk-tselosno-go-blokira-aerodromot-vo-frankfurt/
Германија има слика на земја која ги почитува колективните договори, која не удира. И навистина, од почетокот на 90-тите, такви акции не се видени, но можеби ова е само почеток, „предупредување“, како што тврдат синдикатите (иако можеби блефираат).
Два големи синдикати се во преден план. Верди (Verdi -Vereinte Dienstleistungsgewerkschaft) претставува 2,5 милиони работници во јавниот сектор, вклучувајќи го јавниот транспорт и аеродромите. ЕВГ (Eisenbahn- und Verkehrsgewerkschaft), од друга страна, претставува околу 230.000 работници на германските железници (Дојче бан) и автобуските компании. Нивните барања се слични. Верди бара зголемување на платата за 10,5%, а ЕВГ 12%.
Очигледно, иако многу работници се солидаризираат со работниците кои штрајкуваат, за нив ова е многу проблематичен ден бидејќи треба да се снаоѓаат во поглед на доаѓањето до сопствената работа (за очекување е дека такси-возилата ќе имаат доста профит).
Еден од нив Ларс Боем во интервју за медиумите изјави:
„Да, тоа е оправдано, но јас, на пример, никогаш не сум штрајкувал во целиот мој живот, а работам повеќе од 40 години, а во исто време, во Франција, секогаш има штрајкови за нешто“.
Така е, во Франција има многу чести штрајкови, а кога Германија, која - исто како и господинот Боем - се гордее што не излегува на улица освен ако не е многу важно, ќе одлучи да штрајкува масовно, тоа е секако значајно.
[caption id="attachment_1192966" align="alignnone" width="1877"]
На улиците е Германија, која се гордееше што не е Франција[/caption]
Треба да се очекува дека пролетта и летото ќе бидат жешки во Европа, но малку е веројатно дека оваа продлабочена криза ќе може да се запре со постепено зголемување на платите.
Инфлацијата веројатно ќе расте побрзо, а економската криза ќе биде потешка поради кревањето на новата железна завеса (која е понепропустлива од старата, бидејќи Европа доста солидно тргуваше со СССР, особено кога е во прашање енергијата).
Згора на се, САД имаат и други големи очекувања од Европа, на пример да ја прекинат соработката со Кина.
Значи, Германците кои масовно штрајкуваат е нешто што не сме го виделе со децении, но наскоро би можеле да видиме многу повеќе - и веќе видено и допрва да се види.
Без решение, Европа ќе ја погоди најжешкото лето досега, а нема да може да се олади се додека конфликтот во Украина продолжува и се заканува да се шири.
Фото: Профи
