Клаудија Кардинале почина на 87-годишна возраст, опкружена со семејството и пријателите во предградие на Париз. Во сеќавањето на љубителите на холивудските, но и европските филмови, Клаудија ќе остане како една од најубавите актерки. Ја видовме во драмата „Леопард“, во филмот на Фелини „8½“, но и во шпагети вестернот „Беше еднаш на Дивиот Запад“.
Тешките почетоци на Клаудија Кардинале
Родена во сицилијанско семејство во француски Тунис во 1938 година, таа не зборувала италијански кога победила на натпреварот во 1955 година за „најубава Италијанка во Тунис“ и присуствувала на Венецискиот филмски фестивал како награда.
Во бикини на Лидо, таа ги воодушевила продуцентите и печатот, но филмовите не биле искушение за неа и таа ги отфрлила понудите за работа што ги добила.
„Бев многу млада, жестока, скромна, речиси дива. И без никаква желба да се покажувам на филмски сетови“, изјави актерката во 2017 година.
„Тоа е мојата сестра Бланш, русокоса со сини очи, која сонуваше да снима филмови. Јас, темноока бринета која ја нарекуваа „Берберка“, се гледав себеси повеќе како учителка во пустината или истражувач што го открива светот“.
Сепак, на 19-годишна возраст, таа била силувана од Французин и забременила со својот син Патрик, па потпишала договор со италијанскиот продуцент Франко Кристалди и влезе во шоу-бизнисот во Рим за да заработи доволно пари за да го издржува своето дете.
„Го направив тоа за него. За Патрик, ова бебе сакав да го задржам и покрај околностите и огромниот скандал што можеше да го предизвика вонбрачното раѓање во тоа време“, се присети таа децении подоцна.
По совет на продуцентот, Клаудија се преправала дека Патрик е нејзин помлад брат, криејќи ја вистината дури и од него.
„Снимав бремена, но никој не забележа, бидејќи струкот на фустанот во тоа време беше веднаш под градите“, објасни таа.
Клаудија Кардинале го има своето деби со мала улога во филмот „Гоха“ од 1958 година, во кој глумеше Омар Шариф, а истата година влегла во италијанската филмска индустрија со уште една споредна улога во комедијата „Договор на улицата Мадона“.
Снимала до последниот триместар од бременоста, а потоа западнала во депресивна состојба што ја навела на самоубиствени мисли. Го замолила продуцентот да ја ослободи од договорот, а тој договорил тајно да се породи во Лондон.
Клаудија почнала врска со гореспоменатиот продуцент Кристалди. Нивната врска траела речиси 18 години, а двојката никогаш не се венчала.
„Беше чудно време, знаете, кога актерите беа целосно зависни од продуцентот со кој беа под договор, па рацете и нозете им беа врзани“, рече таа, тврдејќи дека немала слобода да излегува кога сака, ниту да се шминка или да оди некаде надвор од снимањето.
Откако го родила Патрик и го оставила кај нејзиното семејство, таа се фрлила со главата напред во италијанското кино и енергично работела за да заработи пари за своето дете, етаблирајќи се како една од фаталните жени на ерата.
Во драмата од 1960 година „Ѕвоното на Антонио“, таа била толку привлечна што нејзиниот колега Марчело Мастројани се заљубил во неа во реалниот живот, само за таа да го отфрли, отфрлајќи го како актер кој рутински се заљубува во актерките со кои играше.
Исто така, во 1960 година, таа глумеше во социјалната драма на Лукино Висконти „Роко и неговите браќа“, нејзината прва соработка со режисерот и секс симбол Ален Делон.
Во 1961 година, таа конечно доби признание не само како вистинска ѕвезда, туку и како почитувана сериозна актерка, благодарение на филмот „Девојката со куферот“ на Валери Зурлини.
Клаудија играше млада пејачка во ноќен клуб која стана мајка како тинејџерка, лик доволно близок до нејзиниот реален живот за да внесе зачудувачка автентичност во улогата – но исто така ѝ требаа месеци пред снимањето за да се подготви за менталните притисоци од повторното преживување на проблемите што толку јасно ги отсликуваа нејзините.
Затрупана со критички признанија, таа влезе во период на слава што се протегаше не само во Европа, туку и во САД и Советскиот Сојуз.
Во 1963 година, таа се појави во раскошната историска драма на Висконти „Леопард“, за превирањата во Сицилија за време на повторното обединување на Италија во 1960-тите.
Клаудија ја играше убавата аристократка Анџелика, која се заплеткува со Танкреди, игран од Ален Делон, измамник доволно безмилосен за да се позиционира во своја корист во немирите што го зафатија италијанскиот полуостров.
Берт Ланкастер го играше чичкото на Танкреди и кумот на Анџелика, Дон Фабрицио, остарен реликт од дворот, чиј последен танц со Анџелика е момент на прекрасна хемија и болна копнеж по распаѓачкиот свет на благородништвото.
Своето деби во Холивуд го имаше во оригиналната комедија на Блејк Едвардс од 1963 година „Розовиот пантер“, наспроти Питер Селерс и како неспретливиот инспектор Клузо.
Во главната улога, покрај Дејвид Нивен и Роберт Вагнер, Клаудија – чиј глас е синхронизиран – ја играше протерана принцеза Дала, која го поседува најголемиот дијамант во светот.
Во 1963 година, Кардинале се појави и во екипата на филмот „Опус 8½“ на Федерико Фелини, полуавтобиографско дело за филмски режисер прогонуван од сеќавањата на сите жени кои имале одлучувачко влијание врз неговиот живот.
Кардинале морала да ги снима „8½“ и „Леопард“ „во исто време“, подоцна споделила таа, впуштајќи се во „луд“ распоред на брзање помеѓу сетови за да ги снима двата филма.
Иако била од сицилијанско етничко потекло, нејзиното воспитување во Тунис значело дека пораснала зборувајќи француски и арапски јазик и морала да синхронизира во своите рани италијански филмови поради нејзиното лошо познавање на јазикот.
„За „Леопард“, зборував француски со Ален Делон и англиски со Берт Ланкастер. За „8½“, Фелини бараше да глумам на италијански, дури и ако тоа значеше да имам француски акцент“, рекла таа, опишувајќи ги двата проекти како „најважните филмови во мојот живот“.
1960-тите се покажаа како галопирачка деценија за кариерата на Клаудија, со најважни моменти како што е епот на Серџо Леоне од 1968 година „Еднаш на Запад“.
Во ѕвездената екипа со Хенри Фонда, Чарлс Бронсон и Џејсон Робардс, Клаудија Кардинале се издвои како реформирана проститутка Џил Мекбејн, која за време на настаните во филмот беше непослушна вдовица на убиен ранчер.
Ликот одметник на Робардс, Шајен, ја кажува познатата реченица: „Знаеш, Џил, ме потсетуваш на мајка ми. Таа беше најголемата кучка во Аламеда и најубавата жена што некогаш живеела. Кој и да бил мојот татко – еден час или еден месец – тој сигурно бил среќен човек“.
Клаудија Кардинале се сеќава на снимањето на „многу жешка љубовна сцена со Хенри Фонда“ во филмот, но неговата петта сопруга „стоеше како мршојадец покрај камерата“ и „ме гледаше со таква омраза што бев парализирана“.
Во 1969 година, таа беше дел од меѓународна, ѕвездена екипа во авантуристичката драма на советскиот режисер Михаил Калатозов „Црвениот шатор“, за воздушен брод што се урива за време на експедиција на Северниот Пол во 1920-тите.
Кардинале играше медицинска сестра која очајно се заљубува во еден од членовите на екипажот и се фрла во мисија за спасување, повлекувајќи се од сè што може за да влијае на напорите да го врати својот љубовник во живот.
Нејзини колеги во филмот беа Питер Финч и Шон Конери, како и германскиот актер Харди Кригер, италијанскиот срцекршач Масимо Џироти и советски актери како Отар Кобериџе, Едуард Марцевич и идниот режисер на „Изгореници од сонце“, Никита Михалков.
До 1975 година, Кардинале се засити од Кристалди и успеа да се извлече и од нивниот професионален договор и од нивната лична врска.
Таа веќе се заљуби во италијанскиот режисер Пасквале Сквитиери во 1974 година, и тие уживаа во долга уметничка и романтична врска сè до неговата смрт во 2017 година.
„На почетокот, Франко Кристалди беше бесен и се обидуваше професионално да нè блокира, бидејќи беше моќен и ја контролираше целата италијанска филмска индустрија“, подоцна коментираше Клаудија Кардинале.
70-тите и 80-тите години од минатиот век беа потурбулентен период за нејзината кариера, со неуспеси, вклучувајќи го и вестернот со Брижит Бардо наречен „Les Petroleuses“.
Кардинале дури и се придружи на трендот на актерки кои снимаат спорадични филмови, како што е филмот „Amor Affair“ од 1977 година, кој беше финансиски успех.
Славата беше средство за остварување на нејзините други амбиции, како што рече во 2013 година: „Кога бев млада, мојот сон беше да го истражувам светот. И тоа е она што го правев.“
Клаудија Кардинале продолжи да глуми добро и во подоцнежните години, играјќи шеф на криминал во француската драма на Нетфликс од 2020 година „Rogue City“, за полициска единица која се бори против бандите во Марсеј.
И покрај гласините што ја поврзуваа со ѕвезди како Мастројани, Делон, Жан-Пол Белмондо и Стив Меквин, таа инсистираше дека „никогаш не сакала да ги меша работата и приватниот живот. Без флертување. Без афери. Италијанките имаат силен темперамент“.
Таа дури и го одби Марлон Брандо, иако тој „беше мој идол кога бев мала во Тунис, на ист начин како што беше Брижит Бардо. Тој го знаеше тоа и еден ден затропа на мојата врата во Холивуд за да направи шармантен спектакл и да спие со мене“.
Но, таа го одби, а тој „брзо го сфати тоа“. „Добро. Ти си Овен како мене, нели?“ И тој си замина. Речиси се чувствував малку жално. Дури и Пасквале, подоцна, беше зачуден: „Како успеа да го одбиеш Брандо?“
Мастројани, пак, останал вљубен во Клаудија Кардинале со години откако таа го отфрлила во 1960 година, до тој степен што „тој го кажа тоа еднаш во ТВ-емисија во која учествував“, се присети таа децении подоцна, во 2017 година.
„Кога пристигнав, тој дотрча до мене и ми рече: „Бев толку заљубен во тебе“. Јас реков: „Престани, Марчело! Ние сме во реалниот живот!“ Мислев на Катрин Денев, со која беше во брак во тоа време. Но, тој рече: „Не ми е гајле! Бев лудо заљубен!“ Беше учтиво, но несоодветно. Денев беше бесна и ме избегнуваше долго време.
Сепак, таа одеше „рака под рака“ со нејзиниот „одличен геј пријател“ Рок Хадсон за да ѝ даде на јавноста впечаток на романса, „бидејќи да се биде геј во филм беше еквивалентно на труење и можеше да ја запре кариерата“.
Таа ја изгубила својата сентименталност кон „канибалистичката и неблагодарна професија“ на филмското снимање, особено, рече таа, за актерки над 60 години.
„Секогаш ќе ја паметам Рита Хејворт, чија ќерка ја играв во филмот „Циркус Ворлд“ со големиот Џон Вејн“, рече Кардинале пред неколку години, сеќавајќи се на филм што го снимила во 1964 година за време на нејзините рани денови во Холивуд.
„Еден ден, таа влезе во малата приколка што беше мојата гардероба. Ме погледна и рече: „Знаеш, и јас бев убава“. И се расплака.“
Во подоцнежните години, советот на Клаудија до младите актерки беше: „Бидете силни одвнатре. Брзо ослободете се од улогите за да не се изгубите во ликовите. И бидете верни на тоа кои навистина сте, без да ги мешате вашите професионални и лични животи. Не прифаќајте ништо за улога што може да ве повреди или да ве натера да се чувствувате како да се продавате себеси.“
Покрај Патрик, кого го доби откако била силувана, Клаудија Кардинале имала и ќерка, Клаудија, од врската со Пасквале Сквитиери, за кој никогаш не се омажила а му била беше верна речиси до гробот.
© Vecer.mk, правата за текстот се на редакцијата
