Педесетгодишната Теса Ромеро, социолог, која живее на југот на Шпанија, доживеала клиничка смрт 24 минути додека ги возела своите ќерки на училиште. Нејзиното срце престанало да чука, а лекарите не можеле да се согласат за точната причина – тие споменаа акутен миокарден инфаркт и ненадеен срцев застој.
Во својата книга „24 минути од огромното: Живот без страв од смртта“, таа детално го опишува искуството што засекогаш го променило нејзиниот поглед на животот и смртта.
„Почувствував огромен мир“
Лекарите подоцна ѝ кажале дека нејзиното срце не чукало цели 24 минути, но она што го доживеала во тој период целосно го променило нејзиниот поглед на постоењето.
„Првото нешто што го почувствував беше огромен мир. За прв пат по долго време, не чувствував никаква физичка или емоционална болка – страдањето престана. Почувствував неверојатно олеснување, како да ми се симна огромен товар од грбот“, вели Теса.
„Се сеќавам како лебдев над таванот и ја гледав сцената под мене. Ги видов вработените во малата клиника во која бев како шетаат низ ходниците, но најтрогателниот дел беше кога ги видов моите ќерки како седат во чекалната.“
„Го видов моето тело, но не сфатив дека сум мртва“
Ромеро вели дека била целосно свесна за сè што се случувало околу неа, но дека не можела да разбере што всушност се случува.
„Видов тело како лежи таму, но не сфатив веднаш дека е мое. Не бев свесна дека сум мртва, бидејќи се чувствував целосно жива, будна и присутна. Не можев да разберам зошто никој не можеше да ме види или чуе.“
Пред ова искуство, Теса беше скептична во врска со идејата за задгробен живот, но сега тврди дека е сигурна дека она што го доживеала не било халуцинација, туку нешто реално.
„Кога се разбудив, со апсолутна сигурност знаев дека не е сон. Сè околу мене беше различно. Се чувствував како светот да поминал низ некој древен филтер. Како времето повеќе да не функционираше на ист начин – сè беше побавно, погусто и исполнето со подлабоко значење.“
„Мојата болест беше одраз на мојата емоционална состојба“
Пред да доживее клиничка смрт, Теса со месеци имала сериозни здравствени проблеми, но лекарите не можеле да ја утврдат точната причина за нејзината состојба.
„Ги направив сите можни тестови, но ниту еден од тестовите не даде јасни одговори. Моето тело откажуваше и никој не можеше да објасни зошто“, вели таа.
По нејзиното искуство на другата страна, таа била контактирана од многу лекари, невролози и научници кои ги проучуваат ваквите феномени.
„Многу луѓе ми кажаа нешто што ми беше многу важно – дека мојата болест веројатно е физичка манифестација на мојата емоционална состојба. Во тоа време, поминував низ најтешкиот период од мојот живот. Понекогаш, она што не го кажуваме, нашето тело вреска за нас.“
Таа повеќе не се плаши од смртта
Ова искуство го промени ставот на Теса кон смртта – таа повеќе не се плаши од неа.
„Порано имав длабок страв од смртта. Ја доживував како нешто темно, неизвесно и болно. Сега разбирам дека смртта не е крај, туку премин.“
„Како да влегуваш низ врата во место каде што сè има смисла, каде што љубовта и мирот преовладуваат во сè. Повеќе не се плашам од смртта. Напротив, чувствувам огромен мир знаејќи дека животот не завршува во моментот кога ќе престанеме да дишеме. Не сме сами. Бесконечно сме сакани.“
Научни објаснувања и теории
Иако научниците сè уште не можат точно да објаснат што се случува при клиничка смрт, постојат истражувања кои сугерираат дека мозокот може да продолжи да функционира дури и откако срцето ќе престане да чука.
Студиите покажуваат дека човечкиот мозок може да продолжи да функционира некое време по срцев удар, а во некои случаи се забележани повремени бранови на активност до еден час откако ќе престане снабдувањето со кислород.
Овие факти водат до прашањето дали треба да се преиспита стандардната медицинска пракса, која прогласува смрт по три до пет минути без кислород.
Многу луѓе кои преживеале клиничка смрт пријавуваат слични искуства – чувство на лебдење, силна светлина на крајот од тунелот, па дури и средби со починати роднини.
Додека некои веруваат дека ова е доказ за задгробниот живот, некои научници тврдат дека тоа е само резултат на хемиски процеси во мозокот. Сепак, она што останува нејасно е зошто ваквите искуства се случуваат кај толку многу различни луѓе низ целиот свет.
© Vecer.mk, правата за текстот се на редакцијата
