Сопругата на Тома Здравковиќ, Гордана го гледала филмот „Тома“ и по тој повод гостуваше на една телевизија. Таа прво откри зошто не била на белградската премиера.
- Не стигнав до премиерата, бидејќи во Канада постојано ја менуваат регулативата поради короната. Едвај стигнав сега, десет дена ги собрирав сите документи - изјави Гордана која пристигна од Торонто.
-Го гледав филмот синоќа и Том сега повторно е жив за мене. Тој е секогаш со мене, но кога го гледав филмот синоќа беше страшно – рече таа и заплака.
- Милан Мариќ е 99 проценти од Тома во филмот. Не можев да верувам колку неговиот говор беше ист, неговите манири. Се плашев дека ќе биде вака. Не знаев дека Милан толку ќе навлезе во ликот и емоциите на Том. Режисерот не го интересираше биографијата на Тома, ми беше јасно кога разговаравме, но сакаше емоции. За да дознае што е тоа во Тома што се нарекува тага. Секој гест на Милан, движење, изрази на лицето... толку потсетуваат на Тома што е неверојатно – изјавила сопругата на Томо Здравковиќ во една емисија.
Гордана Здравковиќ изјави дека би сакала да им ги остави песните на Тома на сите.
- Младите се изгубени, а јас би сакала преку неговите песни да им се вратат на љубовта и на емоциите. Песната, љубовта и емоциите на Тома значеа најмногу на светот. Тој постојано го бараше она што беше толку тажно за него. Тоа беше последната песна што ја напиша – истакна таа.
Таа искрено зборуваше и за животот со најголемите боеми. Во брак беа 18 години.
- Животот со Тома не беше лесен, но не беше ниту тежок. На почетокот беше многу збунувачки. Јас имав 25 години кога се запознавме, а тој беше 12 години постар. Тој беше етаблиран човек и морав да го прифатам тоа. Не сакав да го менувам. Морав да се вклопам во неговиот живот. Беше човек кој многу малку зборуваше, морав да дојдам до решение и да откријам што сака, а што не - рече Гоца и додаде:
- Беше недоверлив, секогаш се сомневаше. Почнав да го разбирам дури кога ми рече: “Се што можеш да допреш со рака не е вредно, не е живот“.
Рече дека му било исто дали живее во палата или во мала соба. Постојано беше на работ. Бараше слобода. Тој постојано прашуваше:
-Зошто луѓето мора да имаат возачка дозвола? Ќе ми кажеше: Не чекај да завршиш нешто за да живееш, живеј го секој момент.
Како што рече, никогаш не го прашала каде е и што прави.
- Пред мене имаше три брака и не можеше да поднесе некој да му каже што може, а што не. Беше импулсивен, кога сакаше нешто - мораше да го направи тоа. Тој најде во мене жена која може да го разбере, јас бев неговото мирно засолниште. Мислев дека треба да живее најдобро што може секој ден, бидејќи кога се запознавме, тој веќе беше болен. Никогаш за ништо не го обвинував, го следев во се. Многу ги сакаше луѓето, ја напиша песната „Би сакал да ги прегрнам сите несреќници на овој свет“. Можеше да се заљуби покрај мене. Му велам - Ако имаш некоја мака, ако се заљубиш, да го решиме проблемот. Никогаш не го прашав зошто ги троши парите, каде е, што прави. Тоа би било товар за него. Еднаш ми рече: “Ќе ме прашаш каде бев три дена?“ И јас му велам: “Дали ти беше убаво?“ А тој вели: “Да, а јас: Тоа е важно, дека ти било убаво“ - рече Гордана Здравовиќ.
Гордана раскажа и по кои зборови го разбрала сопругот Тома.
- Беше многу мал човек, бидејќи не можеше да се слушне „сакам тоа, го сакам ова“... Морав сама да смислам некои решенија, да откријам што му се допаѓа, што не му се допаѓа. . Имаше голема недоверба. Не знам зошто. Можеби затоа што беше во странство. Имаше некои сомнежи во животот. На пример, тој воопшто не ја сакаше Канада. Како што живееле луѓето тогаш и сега, сите во странство брзаат. Кога почнав да го разбирам?
(Ми рече): „Запомни: Сè што можеш да го допреш со рака не вреди ништо. Тоа не е живот“. Реков: „Нешто не е во ред со овој човек“.
(Тома ми рече): „Она што го чувствуваш (покажувајќи на твоето срце) е вистинската работа. Сè друго е безвредно“. И тоа ме натера да почнам да се обидувам да го разберам. За него немаше никаква материјална страна - рече Гордана Здравковиќ и додаде:
- Ми требаа 5 години да го запознаам. Сфатив дека има инстинкт и потреба од нешто што ми е сосема туѓо. Беше импулсивен од моментот кога сакаше нешто, мораше да го направи тоа, без разлика дали тоа му одговара на некого или не. Тоа беше нешто кога почнав да го следам. Сфатив дека тој всушност не е како мене. Јас сум реална, тој секогаш беше на работ... не знам како да објаснам... Бараше слобода од животот, но да не биде закон, но да не падне во границите на „Јас морам, не можам да го направам ова. Јас можам да го направам ова. Ние можеме да направиме сè."
И тој постојано прашуваше:
"Зошто не се смееме? Зошто?".
Тој ќе кажеше:
"Зошто луѓето имаат возачка дозвола? Ако знаете да возите, за што ви треба дозвола?"
Му велам: „Тоа е законот“. Тој ми вели: „Кој го напиша законот? Мислам, такви работи. Луѓето му беа многу интересни. Сакаше да навлегува во душите на луѓето, да гледа кои се, што се ... И мразеше полтрони
© Vecer.mk, правата за текстот се на редакцијата
