Украинските власти рекоа дека септемвриските битки за патот до Бахмут ја чинат Русија можеби дури три бригади.
Руски куршум го погоди лидерот на украинскиот вод веднаш над неговото лево уво. Набргу потоа, командата го известила војникот со кодно име Курир дека тој сега е водач на вод. Курир знаел дека водот предводен од човекот што го нарекол „брат“ мора да продолжи да се пробива низ шумата на пат кон Бахмут, град во областа Доњецк во источна Украина. Фактот што неговиот смртно ранет командант лежеше на земја до него не му дозволи брзо да одлучи што ќе прават тој и неговите другари, пишува Асошиетед прес.
По 30 секунди, можеби една минута, одлуката беше донесена: Нема да има повлекување. „Напред“, рика Курир и отвори оган врз рускиот ров лоциран недалеку пред водот. Пукаше додека не се увери дека непријателот нема да возврати. Украинските борци потоа почнаа да се борат низ изгорените остатоци од дрвја во шумата и се упатија кон Андриивка, село 10 километри јужно од Бахмут.
Третата јуришна бригада на украинската армија од почетокот на летото се обидува да влезе во Андриивка.
Командантот на водот „Гагарин“ и другите повредени членови на водот беа евакуирани откако се стемни додека Русите бараа ранети Украинци. Неколку дена подоцна, додека се подготвуваше за погребот на Гагарин, Курир ја предвиде сопствената иднина.
„Шумата ни ги зема пријателите. Тоа е најлошото“, вели Курир.
„И кога ќе размислам колку далеку треба да одиме... веројатно е дека еден ден ќе се најдам на земја во таа шума, а моите пријатели ќе продолжат напред“, додаде офицерот.
Има безброј такви шуми меѓу украинските сили и окупираниот Бахмут. Оној што го однесе Гагарин од Курир и неговите другари е широк од 20 до 30 дрвја и долг околу два километри.
Многу зависи од успехот на 3-та ударна бригада. Додека се борат низ мртвите украински шуми и се обидуваат да стигнат до Андриивка и Бахмут, претседателот на Украина Володимир Зеленски бара од претседателот на Соединетите Американски Држави Џо Бајден повеќе пари и оружје. За да го добие она што го сака, Зеленски мора да го убеди Западот дека украинската контраофанзива не се сопнува и не се колеба. Американскиот Конгрес моментално расправа дали да испрати нова пратка со оружје и хуманитарна помош во Киев вредна 24 милијарди долари.
Зеленски на почетокот на септември призна дека контраофанзивата оди бавно.
„Важно е секој ден да напредуваме и да ја ослободуваме територијата“, додаде украинскиот претседател.
Два километри за еден месец
Лондонскиот тинк-тенк Royal United Services Institute (RUSI) објави студија претходно во септември во која се наведува дека украинските сили враќаат во просек од 700 до 1.200 метри на секои пет дена. Таквото темпо им овозможува на Русите да копаат и да ја минираат територијата од која се повлекуваат.
Третата јуришна бригада е целосно составена од доброволци и се смета за една од најдобрите и најискусните единици на украинската армија. Од јануари е на источниот фронт.
Русите го зазедоа Бахмут во мај благодарение на помошта на платениците од Вагнер, повеќето од нив поранешни затвореници. Оттогаш Украина вложува големи напори да ја врати под своја контрола. Ако успее да го ослободи, ќе и нанесе голем психолошки пораз на Русија.
Меѓутоа, војниците на кои Киев им ја доверил задачата да го ослободат Бахмут имаат на располагање советска машинерија и постаро оружје. Третата јуришна бригада пред еден месец успеала да се помести само два километри, со тоа што морале постојано да внимаваат на мини и стапици поставени од Русите. Покрај тоа, тие постојано беа во нишанот на руската артилерија, дронови-бомбардери и војниците кои ги слушаа секогаш кога малку ќе го кренат гласот.
Прашањата со кои се соочува третиот напад сега се исти како оние со кои се соочува целата земја: Дали можат да успеат и колку ќе ги чини тој успех?
Целта на бригадата беше Андрииевка, една од најважните парчиња земја во Украина.
На денот кога Курир и неговите другари го оставија зад себе телото на нивниот командант Гагарин, 6 септември, третата јуришна дивизија зазеде дел од шумата полна со ѓубре и ја држеше четири дена. Не им беше дозволено да се движат лево или десно бидејќи беа опкружени со мински полиња.
Курир за време на одмор прелистувал дневник што зад себе го оставил руски војник.
„Во војна сум четири недели и веќе ми недостига мајка ми“, пишувало во дневникот. Курир прашал руски војник заробен од неговата бригада што знае за дневникот.
„Не знам ништо. Дојдов само пред некој ден“, рекол Русинот.
Можеби го напишал руски војник чие мртво тело Курир го користел како штит. А можеби тоа го напишал војникот кој го ранил Гагарин и починал неколку моменти подоцна.
[caption id="attachment_1249795" align="alignnone" width="1920"]
Украински ров јужно од Бахмут[/caption]
56 ковчези
Шумата на третиот напад не го зеде само Гагарин. „Овчар“ бил ранет во ногата и се грчел од болки додека чекал да биде евакуиран. „Чапи“ не беше ништо подобар. Града го удри „Шпанецот“ во глава, односно во кацигата. Повредата што ја заработи го остави беспомошен. „Гери“ не претрпел сериозни повреди, но ПТСН од кој страдал бил толку тежок што едвај зборувал.
Курир ја предводеше бригадата на погребот на Гагарин. Убиениот командант на третата јуришна единица беше погребан во родното Полоне, град на 900 километри од фронтот. Еден од мажите кои го носеа ковчегот на Гагарин изјави за Асошиетед прес дека тоа му е 56-ти пат.
Мајката на Гагарин го барала Курир, но му било тешко да разговара со неа.
„Ние сме многу далеку од цивили. Кога оваа војна ќе заврши, веројатно ќе одам да се борам на друго место“, рече Курир.
Војната за него е комплицирана работа. Тој рече дека ужива во напливот на допамин што го добива кога ја напушта „ужасната воденица“ и се враќа да командува.
"Гледаш во небото, гледаш околу себе и сфаќаш дека си жив и дека ништо не може да те убие во тој момент. Тоа е тој момент. Тоа чувство не можеш да го доживееш никаде на друго место", додава Курир.
И покрај тоа, тој не сакаше да се врати во шумата на патот кон Андриивка. Командантите му наредиле да земе 10 дена одмор. Чувствуваа дека се мачи иако изгледаше смирено. Тие денови ги поминач во риболов и чистејќи ги мислите.
“За жал, можам да заминам само откако ќе поминам низ пеколот“, вели Курир.
На денот кога беше погребан Гагарин, 13 септември, сите украински борци кои беа доволно здрави да се борат беа во шумата на патот кон Андриивка. Меѓу нив бил и наредникот 24-годишниот „Феѓа“. На 5 септември бил полесно ранет од касетна бомба. Таа повреда можеби му го спасила животот. Гагарин го зазеде неговото место и почина на 6 септември.
Последниот напад започна на 14 септември. Борците од другите осакатени единици се приклучија на третиот напад. Тие чекаа три до четири дена континуиран престој на бојното поле. По два месеци бавно напредување низ шумата, многу борци мислеа дека можеби ќе дојде денот кога ќе влезат во Андриивка.
„Уште колку животи треба да дадеме? Уште колку шуми има?“, се запраша Феѓа.
[caption id="attachment_1249796" align="alignnone" width="1920"]
Уништена куќа во Андриивка[/caption]
„Се ќе расте повторно“
Феѓа ја гледа војната како потфат што може да се усоврши со помош на знаење и искуство. Иако лицето му е мазно, тој нема многу време за сомнеж и вина. Тој сонува за војна и ја гледа секогаш кога ќе се разбуди.
"Војната е наука. Мора да ја проучувате за да бидете подобри. Ако не го правите тоа, ги намалувате шансите за преживување. Колку сте попаметни, толку повеќе обучени, толку се поголеми вашите шанси." рече Феѓа.
А потоа, три месеци откако им беше наредено да влезат во Андриивка, членовите на 3-та јуришна единица влегоа во селото во близина на Бахмут. Тие успешно избегнаа артилериски напади и бомбардери со беспилотни летала и пукаа во Русите кои бегаа од нив.
Тој ден помина молскавично. Украинците го нападнале селото со артилерија, а потоа фрлиле димна бомба на главната улица во селото. Руската артилерија ги погоди руските војници кои се предаваат и се повлекуваат. Последните стотина метри од украинскиот напад на Андриивка беа мешавина од крв, метал, ѓубре, чаури и разгаден оклоп.
Украинците ги пребарале сите куќи во селото. Ако некој Русин им се спротивставил, го убиле. Руската војска не престана да го гранатира селото дури и откако сите негови борци беа протерани.
На 16 септември Феѓа го внесе украинското знаме во Андриивка за тој и неговите другари да му кажат на светот и на нивните сонародници дека го заробиле.
Од Андриивка практично не остана ништо, само купишта цигли, изгорени дрвја и мирис на смрт. Уште тогаш Феѓа бил подготвен да го предаде Андриивка на друга бригада и да почне да ја освојува следната шума. Во еден од подрумите се обиде да му објасни на командантот кој доби задача да ја чува Андриивка зошто вреди да се бориме за тоа сиромашно село.
„Гледајте ги овие ниви, оваа шума, сè повторно ќе порасне“, рече Феѓа.
„Градовите што ги зазедовме повторно ќе бидат изградени. Ќе им отстраниме се што е советско... Војната би можела да биде најдоброто нешто што ни се случило бидејќи ќе ни овозможи да почнеме од почеток“, додаде 24-годишниот командант.
Украинските власти рекоа дека септемвриските битки за патот до Бахмут ја чинат Русија можеби дури три бригади. Меѓутоа, Феѓа бил подготвен да го напушти тоа бојно поле.
„Ме изморија шумите. Сакам да си одам дома. Сакам да се мијам и да спијам“, рекол Украинецот и проколнал.
„До утро. Тогаш ќе се вратам“, додал Феѓа.
Фото: Профи
© Vecer.mk, правата за текстот се на редакцијата
