Кога Талибанците вчера го зазедоа Кабул и влегоа во претседателската палата, тие објавија дека „Поранешното име на Авганистан наскоро ќе заживее“.
Имено, земјата што започна интензивно да се гради по американската инвазија во 2001 година, која чинеше околу две милијарди долари, наскоро треба да добие ново име - Исламски емират на Авганистан.
Го имаше тоа име помеѓу 1996 и 2001 година во период што сега служи како единствена референтна точка за она што Авганистанците и меѓународната заедница можат да очекуваат од новата влада во Кабул.
Многумина се прашуваат како илјадници бунтовници кои водеа герилска војна во изминатите две децении сега ќе ја водат земјата.
Последен пат кога Талибанците владееја со Авганистан, режимот ја концентрираше власта во тесен круг на поранешни бунтовници кои помогнаа во соборувањето на Советите во 1980 -тите. Групата излезе од граѓанската војна во 1990 -тите, ветувајќи влада водена од строго толкување на шеријатскиот закон. Нивната визија доведе до насилна, репресивна и нестабилна нација.
Првиот емират е формиран во 1996 година, кратко време откако Талибанците пристигнаа во Кабул.
Кон крајот на септември истата година, борците го мачеа и убија поранешниот претседател Наџибула, а потоа го обесија неговото тело на столб. За еден месец, Талибанците испратија „морална полиција“ на улица за да го следат спроведувањето на шеријатскиот закон.
Мажите беа принудени да пуштат бради. Жените мораа да носат бурки. Училиштата за девојчиња беа затворени. Жените кои би излегле во јавност без придружба на маж можеа да бидат тепани. Фудбалот беше забранет, како и музиката; освен верската.
Талибанската влада извршуваше јавни егзекуции на стадионот Гази во Кабул.
Светот повремено гледаше во земјата, иако фотографијата беше технички забранета.
Едно видео покажуваше како авганистанска мајка треба да клекне на стадион и да ја застрелаат.
Режимот повремено се обидуваше да добие меѓународен легитимитет.
Талибанците сакаа да испратат амбасадор во собранието на ОН.
Во октомври 1996 година, лидерот на Талибанците Мохамед Омар испрати писмо до американските власти во кое се тврдеше дека „Талибанците високо ги ценат САД, ја ценат американската помош за време на џихадот против Советите и сакаат добри односи со таа земја“.
Емиратот се обиде да го копира форматот на модерната држава.
На пример, тој имаше министри за здравство и трговија. Имаше гувернер на банка. Но, многу од овие службеници всушност беа поранешни воени команданти со завршена медреса, исламско училиште.
И тогаш, како и сега, меѓународната заедница требаше да одлучи дали и на кој начин да биде активна во режим што се сметаше за осуден.
Пратеникот Лакдар Брахими се состана со Мохамед Омар во 1998 година за да разговараат за хуманитарен пристап.
„Имавме вистински разговор три часа, иако цело време седевме на подот“, се сеќаваше подоцна Брахими.
Бидејќи стануваше се поочигледно дека Талибанците ги кршат човековите права, сите меѓународни односи исчезнаа.
Омар ретко го напушташе Кандахар и комуницираше главно преку гласници. Неговата полиција запали цели села. Хаотичната средина што им овозможи на Талибанците да се кренат, исто така, го отежнува управувањето со земјата.
Кога куќата на Омар во Кандахар беше уништена во експлозија на бомба, Осама бин Ладен помогна во финансирањето на неговата нова палата.
До 1998 година, Бин Ладен започна да нуди интервјуа за странски медиуми од неговиот шатор во јужен Авганистан.
Откако Бин Ладен беше обвинет во 1998 година за напад врз американските амбасади во Најроби и Дар ес Салам, администрацијата на Клинтон истрела ракети кон Авганистан.
САД воведоа санкции против талибанската влада следната година.
Во 2000 година, Талибанците, повторно барајќи меѓународна помош, поништија уредба со која се спречува жените да работат во меѓународни хуманитарни агенции.
Но, терористичките напади од 11 септември 2001 година брзо доведоа до протерување на Талибанците од владата.
© Vecer.mk, правата за текстот се на редакцијата
