Три говори во еден ден на сите им ставија до знаење дека живееме во најопасниот момент во историјата. Тоа се говорите на рускиот претседател Владимир Путин, американскиот претседател Џо Бајден и украинскиот претседател Володимир Зеленски.
Првиот најави делумна мобилизација и повторно се закани со оружје за масовно уништување, вториот пред Генералното собрание на ОН и порача на Русија дека Западот нема да попушти пред заканите, а третиот најави дека Украина нема да се предаде, пишува новинарот на Јутарњи лист, Жељко Тркањец
13-те дена од кубанската криза во 1962 година се сметаа за најопасниот момент во светската свест досега. Достапните дипломатски документи покажуваат дека во тоа време и двете страни првенствено биле заинтересирани за деескалација на заканата, за чии ефекти сите биле свесни, се вели во текстот на Јутарњи.
Сегашната ситуација е поопасна затоа што, додека немаше директна комуникација во 1962 година, имаме јасно дефинирани позиции и можност Путин, на работ на колапс, да одлучи да го земе целиот свет со себе.
Поопасно е и затоа што Путин е целосно незаинтересиран за каков било компромис, за отстапки од ирационалните цели за рушење на власта во Украина, со што ја принудува другата страна, не само Киев, туку и Западот, кој го наведе како главен противник, да продолжи со конфликтот.
Понатамошниот тек на нашата историја ќе биде под влијание на три фактори:
Прво. Примарна е хуманоста. Русија остана без војска и сега посегнува по резервисти, додека Путин целата вина ја префрли на министерот за одбрана и на началникот на Генералштабот, бидејќи рече дека тоа го побарале. Ова потврдува дека тој е свесен за можните негативни ефекти и сака да се заштити пред се. Ќе жртвуваат кој било за да ја зачуваат власта.
Украина, од друга страна, нема проблем со мобилизација или мотивација. А, новата армија добива се подобра и подобра обука.
Второ. Опремата е дополнителна пречка за Москва. Магацините се празнат, Украина уништи многу што служеа за снабдување на фронтовите, а значителен дел од муницијата е неупотреблива бидејќи е слабо складирана. Поради ова, Путин нареди зголемена работа на одбранбената индустрија, која се соочува со недостиг на софистицирана опрема од Западот, кој е под санкции.
Украина добива се повеќе модерно оружје кое покажува супериорност во однос на руското.
Трето. Времето, астрономски и метеоролошки, е секогаш пресудно. Од изборот на вистинскиот момент до проценката на времетраењето на операциите до планирањето кое зависи од сезоната. Украина го избра вистинскиот момент за контраофанзива во регионот на Харков, се повеќе е подготвена за долг конфликт и може мирно да ја дочека зимата, при што ќе ги наполни единиците со обучен персонал и оружје.
Русија изгуби секаква динамика на бојното поле, мобилизираната работна сила ќе има забрзана обука, што, заедно со сомнителниот морал, ќе биде ограничувачки фактор, а индустријата ќе може да пушти само застарени модели на оружје и опрема.
Во такви околности, Русија се соочува со тесен избор на одговори за да ја врати надмоќта на фронтот. Според тоа, Москва несомнено ќе се потпре на двајцата најдобри генерали, генералите зима и студ во справувањето со Европа и Украина.
Затоа може да се очекува дека московските планери ќе продолжат со тактиката што ја видовме по украинската офанзива во Харков: удар со далечни средства врз чувствителна, критична инфраструктура за да се остави цивилното население без вода, струја, греење и тоа во среде украинската зима.
Водечка нишка е верувањето дека ќе го поттикне дефетизмот кај уморното население од војна, ќе ја намали поддршката за војската и, што е најважно, политичкото раководство во Киев.
Тој начин на работа има и друга димензија, економската исцрпеност на Украина, што е фактор за почит бидејќи Русија на тој начин може да ја исцрпи Украина, која нема да има сили за нова офанзива.
Текот на настаните ќе зависи од тоа кој ќе ги прими повиците за мобилизација и како ќе реагира јавноста кога ќе почнат да пристигнуваат црните вреќи со телата на загинатите.
Руското раководство сака војна, но јавноста, која живее во потрошувачко општество во последните 20 години, ја поддржува војната под услов таа да биде без нивно учество.
Во овој момент е извесно дека нема простор за мировни преговори или примирје. Што е лошо. Војната на исток ги има сите предуслови да се претвори во постојан конфликт со постојана закана од ескалација.
