Со децении, владата во Загреб се бореше да ги помири спротивставените интереси на граѓаните и развратните работници, а историчарите гледаат еден таков обид во донесувањето на Правилникот за блуд во 1899 година.
Град Загреб со Уредбата за проституција од 16 април 1899 година воспостави поорганизирана контрола врз проституцијата и се обиде да ги реши конфликтите меѓу соседите и сопствениците на бордели.
Правилникот беше индиректен одговор на барањата на граѓаните откако Градскиот совет одлучи да ги премести сите бордели во градот од долниот дел на улицата Кожарска на една локација во горниот дел од таа улица.
Загреб, како главен град, се развиваше се повеќе и беше во целосен културен и економски развој, така што потребите на граѓаните растеа. Во 1900 година, имаше 61.002 жители, од кои 3.312 војници.
Потокот Медвечак, кој течеше низ долината Ксавер, денешна Медведеградска и Ткалчичева, долги години беше граница на Каптол и Градец.
Во 1869 година, беше изградена фабрика за кожа, која заедно со другите индустрии еколошки го деградираше потокот во 19 век, па решението се виде во изградбата на сводот. Така, старите мелници, бањи и фабрики исчезнаа. Исто така, беше неопходно да се најдат нови места за шест бордели, кои се наоѓаа во долниот дел на Кожарска.
Властите имаа намера да ги преместат во старата Петрова бања, која стоеше на местото на денешните броеви 15 и 17 во улицата Медведградска, и еднаш Кожарска 69, чиј двор се протегаше покрај ридот се до Млинарски стави 2. Фабриката за кожа, денешна Медведградска 2, се наоѓаше во непосредна близина на Петровата бања, а денес постои систематски уредена колекција на извајани камења на Хрватската академија на науките и уметностите.
Се отвори нов простор, како што се мислеше, доволно блиску и доволно далеку од градот, за блуд, велат авторите, додавајќи дека тоа доведе до напнати односи меѓу граѓаните, сопствениците на борделите и градските власти.
Сопственичката на бордел, Роза Арањош, влезе во конфликт со соседот кој беше занаетчија, Божидар, тој беше пет куќи подалеку од борделот и кој наводно се обидел да ја оневозможи и спречи работата на девојките.
Решение во регулацијата
Владата во Загреб им даде приоритет на борделите, вид на економска активност дозволена со закон. Со регулативниот систем, борделите беа дел од градот и требаше да го добијат своето место барем во предградието.
Имено, во 19 век, австро-унгарските власти не ја забранија проституцијата, туку се обидоа да ја контролираат преку т.н. прописи, што значеше дека проституцијата беше надгледувана од локалната полиција. Имаше три други форми на правна регулација: укинување, забрана и легализација (толеранција).
Загрепскиот правилник за проституција се состои од 31 член и го опишува начинот на кој проститутка ја извршува својата работа како права и обврски на сопствениците и проститутките. Други градови од Тројното Кралство, како Осијек, Славонски Брод, Бјеловар и Крижевци, исто така, имаа уредби, но тие не беа создадени во исто време.
Уредбите донекаде го земаа предвид притисокот на јавноста, така што „изданието“ од 1911 година ќе наведе дека борделите не смеат да бидат блиску до цркви, училишта и јавни институции. На крајот на краиштата, забележуваат авторите, не беше дозволено да се отвори кафана во близина на овие места.
Сепак, се чини дека барањата на граѓаните беа исполнети само во 1934 година, кога законот беше изменет и, како што истакнуваат авторите, проституцијата беше забранета, односно системот за регулирање беше сменет во забрана.
