Во 2019 година, Џу Сеунг-гиу го напуштил својот стан за прв пат по пет години и е само еден од зголемениот број млади луѓе во Јужна Кореја кои се одлучуваат за таков начин на живот.
Овој 30-годишник најпрвин го исчистил својот „неуреден стан“ со својот брат, а потоа отишол на море на рибарска експедиција, со колегите осаменици кои ги запознал преку непрофитна организација. Беше чудно чувството да се биде на море , но во исто време и многу освежувачки по изолацијата. Беше нереално, но дефинитивно бев таму. Постоев“, изјави Ју, пренесе Би-би-си.
Сè поголем број млади Јужнокорејци избираат да се изолираат и целосно да се повлечат од општеството, каде што се плаќа висока цена за неисполнување на очекувањата.
Овие пустиници се познати како хикикомори, термин првпат измислен во Јапонија во 1990-тите за да се опише сериозното социјално повлекување кај адолесцентите и младите возрасни лица.
Во Јужна Кореја, која се бори со најниската стапка на наталитет во светот и падот на продуктивноста, ова стана сериозен проблем. Толку многу што властите им нудат на младите осаменици месечен надоместок за да ги принудат да ги напуштат своите домови.
Оние на возраст од девет до 24 години од семејства со помали примања можат да добијат околу 500 евра како месечен надоместок за живот. Тие исто така можат да аплицираат за субвенции за низа услуги, вклучувајќи здравство, образование, советување, правни услуги, културни активности.
Овие стимулации имаат за цел „да им овозможат на повлечените млади да го обноват својот секојдневен живот и да се реинтегрираат во општеството“, соопшти јужнокорејското Министерство за родова еднаквост и семејни прашања.
Според таа дефиниција, повлечени млади се „адолесценти кои живеат во затворен простор подолг временски период, отсечени од надворешниот свет и имаат значителни потешкотии во нормалниот живот“.
Парите не го решаваат овој проблем
Но, трошењето пари нема да го реши тој проблем, велат младите кои се изолирале.
Џу сега води компанија која поддржува повлечена младина наречена „Не плаши се“ и сега живее многу поинаков живот отколку кога не излегуваше од својата соба ниту за да користи тоалет.
Сепак, неговото излегување од изолација било полно со подеми и падови.
Од надворешниот свет првпат се повлекол на 19 години, го оставил две години за да го одлежи воениот рок, а потоа повторно се изолирал уште две години.
Парк Тае-хонг, друг поранешен пустиник, рече дека самоизолацијата може да биде „удобна“ за некои луѓе.
„Кога пробувате нови работи, тоа е возбудливо, но во исто време, мора да издржите одредено ниво на замор и анксиозност. Но, кога сте само во вашата соба, не мора да го чувствувате тоа. Сепак, тоа е не е добро на долг рок“, се вели во 34-годишниот годишник.
Околу 340.000 луѓе на возраст од 19 до 39 години во земјата - или 3 проценти од оваа возрасна група - се сметаат за осамени или изолирани, според Корејскиот институт за здравје и благосостојба.
Истражувањето, исто така, покажа зголемен број на домаќинства со едно лице во Јужна Кореја, што претставува околу една третина од сите семејни единици во 2022 година. Во исто време, бројот на луѓе кои умреле од „осамена смрт“ во земјата е зголемен .
Но, парите или недостатокот од нив не се она што ги тера младите во изолација. Имаат различни финансиски состојби.
„Се прашувам зошто владата ја поврзува изолацијата со финансиската состојба. Не секој повлечен млад човек има финансиски тешкотии“, вели Парк.
И тој и Ју имаа финансиска поддршка од нивните родители додека беа во самонаметната изолација.
Зошто младите се изолираат?
Она што е заедничко меѓу младите осаменици е верувањето дека не ги исполниле стандардите за успех поставени од општеството или нивното семејство.
Некои се чувствуваат надвор од место затоа што не ги следат конвенционалните патеки во кариерата, додека други можеби биле критикувани за лошите училишни резултати.
Ју вели дека отишол на факултет затоа што го сакал татко му, но по еден месец го напуштил.
„Одењето на училиште ме натера да се чувствувам засрамено. Зошто не можев да имам слобода да ги одберам студиите? Се чувствував многу мизерно“, рече тој. Тој, исто така, никогаш не почувствувал дека може да разговара со своите родители за тоа.
„Културата на срамот“ во Кореја им отежнува на осамениците да зборуваат за своите проблеми“, рече Ју. „Еден ден само решив дека мојот живот е погрешен и почнав да се изолирам“, рече тој.
Додека бил во изолација не отишол ниту во тоалет бидејќи не сакал да се гледа со семејството.
За Парк општествениот притисок го влошил и заладените односи со ова семејство, каде често имало тепачки.
Со терапија почнал во 2018 година кога имал 28 години, а сега постепено повторно гради социјален живот. Парк се надева дека еден ден корејското општество ќе ги прифати младите луѓе кои не се вклопуваат.
© Vecer.mk, правата за текстот се на редакцијата
