Милан по потекло е од Србија но, роден е и живее во Словенија. Се оженил и го основал своето семејство во околината на Љубљана. Имале хармоничен брак во кој имале три деца. На 41-годишна возраст доживува страшна несреќа и тогаш текот на неговата судбина радикално се менува.
Пред да доживее мозочен удар, Милан работел во градежништвото. Од осумнаесетгодишна возраст, деновите ги поминувал под жешкото сонце, носејќи вреќи со цемент, мешајќи бетон и градејќи ѕидови за туѓите домови, за да си обезбеди подобра иднина за себе. Не се срамеше да направи ништо, се додека тоа беше чесна работа.
Рацете му биле испукани од гипсот и бетонот, а грбот свиткан од напорна работа. Но, тој никогаш не се пожалил. Неговото семејство и децата беа неговата сила и ветрот на грбот да продолжи да оди и да сонува големи.
Живеел скромно на периферијата на Љубљана со сопругата Сања и трите деца - деветгодишниот Иван, седумгодишната Милица и петгодишниот Лазар. Сања работела повремено, главно во продавници, но Милан носел дома најголем дел од приходите.
Неговата плата не била висока, но била доволна за пристојно живеење. Ништо не им недостигало, секогаш одеале на летен и зимски одмор, а Милан се надевал дека неговите напори еден ден ќе се исплатат уште повеќе.
Мозочен удар се случил ненадејно о ненајавено, како гром од ведро небо. Пред 14 години, додека работел на темелите на нова зграда, почувствувал страшна главоболка и трнење во десната рака. Целото градилиште како да му се свртело околу него и тој само пропаднал во песок. Колегите веднаш повикале брза помош, а лекарите констатирале мозочен удар.
Кога се разбудил во болница, левата страна од телото речиси била неподвижна, а дел од усната му била искривена. Морал повторно да научи да оди, да користи лажица, да изговара зборови. Секое движење било борба.
Сања неколку пати го посетила, но таа веќе била поинаква. Повлечена, студена. Кога излегол од болница, повеќе не била истата жена. Минимално му помагала, ги запоставувала децата, била повлечена од се. По нешто повеќе од еден месец дена, сосема кусо му рекла: „Не можам да живеам вака...“.
„Не можам да живеам со инвалид“
Таа вечер му рекла дека не може да живее со инвалид, ги спакувала работите и си заминала, оставајќи го Милан со децата.
Милан немал време за очај. Морал да се грижи за Милица и Лазар. Тешко станувал, раката сè уште му била слаба и чекал рехабилитација. Тогаш најмногу му помогнала неговата сестра. Таа го презела најголемиот дел од грижата за децата додека тој биле во бања на рехабилитација.
Кога се вратил по три недели, немал време сфатил дека од него зависат три се уште мали деца, и дека нема време ни простор за сожалување кон себе и својата судбина. Му се чинело како децта да пораснале преку ноќ, најголемата поддршка му биле двете ќерки и синот.
Во првите месеци му помагале соседите и роднините кои му носеле храна и ги носеле децата на училиште. Но, тој сакаше да биде независен.
Научил да готви со една рака, да оди до продавница со бастум и да им помага на своите деца во домашните задачи. По една година, тој можел сам да се избричи и да се облече, иако полека, неговото здравје се подобрувало.
Набрзо се вратил на градилиштето. Не да се работи како порано - тоа веќе не било можно - туку да им се помогне на мајсторите со совети. Еден стар колега му дал работа како надзорник на градилиште, со оглед на тоа што имал огромно искуство. Заработката не била голема, но била доволна да ги прехранат децата.
Милан е симбол на храброста за неговите деца.
Милица, Лазар и Ивана пораснале гледајќи го нивниот татко како се бори, никогаш не се откажува. Научија што значи храброст, рано почнаа да ги извршуваат сите домашни работи и ништо не им беше тешко. Најмногу им се допадна кога сите се собираа на маса и разговараа. За нив како веќе да не постоеше Сања.
Поминаа години, а Милан продолжи понатаму. Тешко, но гордо. Немаше многу, но ја имаше љубовта на своите деца, и воља да работи. И тоа беше доволно за него.
Сања се врати засрамена.
Од друга страна, Сања не се ни појавуваше првите неколку години. Заминала со друг маж, сакајќи полесен живот. Но судбината не и го донесе она на што се надеваше. Тој нов човек, за кој мислеше дека ќе и даде се што Милан не може, испадна груб и неодговорен. Кога тој ја напушти, таа се обиде да се врати на животот на Милан и нејзиното детство.
Сања дошла едно попладне, срамежливо стоејќи пред куќата во која некогаш живеела. Во дворот го видела бившиот сопруг.
И покрај се што направила, тој никогаш не сакал да дојде до омраза меѓу мајката и нејзините деца, а децата беа веќе полнолетни или блиску до полнолетството. Нејзиното заминување како да ги згасна сите нивни емоции кон неа.
Милица, Ивана и Лазар излегле од куќата. Застанаа пред неа и ја гледаа без солзи, без преголема радост.
- Зошто дојде сега? - прашал Лазар.
Сања молчеше. Очекуваше солзи, прегратки, прошка, но не ги доби.
- Добро ни е - рекла Милица и додала: - Тато беше овде кога беше најтешко, сега не ни требаш.
Милан само ги гледаше. Не чувствуваше омраза, но ни потреба да ја врати во својот живот.
Сања замина засрамена, сфаќајќи дека го прокоцкала највредното нешто - семејството.
Милан продолжи да живее за своите деца. Со текот на времето успеал да основа мало претпријатие за надзор на градежништвото и да вработи неколку работници. Сега е веќе и среќен, не поради стабилноста во работата и приходите, туку поради сознанието дека, и покрај се, победил тешкотии кои ретко кој ги имал.
Сега кога неговите деца станаа независни, тој размислува да најде жена со која ќе продолжи понтаму.
Vecer.mk/ Blic
© Vecer.mk, правата за текстот се на редакцијата
