Иако терминот „непробојно“, поправилно е да се каже „отпорно на куршуми“, бидејќи степенот на заштита зависи од видот на оружјето, муницијата и брзината на проектилот.
Повеќето возачи, при избор на нов автомобил, обрнуваат внимание на безбедносните системи и оценките за тестови за судир, но ретко размислуваат за самото стакло. Стаклото на автомобилот е исклучителен технолошки и хемиски производ, дизајниран да издржи екстремни услови, да ја намали бучавата и да ги заштити патниците.
Во случај на таканаречени „непробојни“ стакла, кои не се користат во оклопни возила, барањата се уште повисоки, иако тие во основа се потпираат на слични принципи како стандардните шофершајбни.
Обичното стакло на автомобилот не е исто во сите позиции. Страничните и задните прозорци обично се калени - тие се загреваат на температури над 600 степени Целзиусови, што ги прави четири до пет пати посилни од обичното стакло и се кршат на мали парчиња за да се намали ризикот од повреда, пишува Јалопник.
Шофершајбните одат чекор понатаму. Тие обезбедуваат УВ заштита, придонесуваат за цврстината на каросеријата и се важни во случај на превртување. Затоа се направени како ламинирана „сендвич“ структура, со слој од поливинил-бутирал (PVB) помеѓу два слоја стакло, што спречува расејување при удар.
Непробојното, или балистички отпорно стакло, се базира на истиот принцип, но во многу поцврста форма.
Наместо да бидат дебели неколку милиметри, овие стакла можат да бидат над 39 мм, со повеќе слоеви стакло, поликарбонат или акрил дизајнирани да апсорбираат енергија од проектил.
Отпорни, не апсолутно непробојни
Иако терминот „непробојни“ често се користи, поточно е да се каже „отпорни на куршум“, бидејќи степенот на заштита зависи од видот на оружјето, муницијата и брзината на проектилот.
Постојат меѓународни стандарди кои прецизно го дефинираат нивото на заштита, поради што ниедно стакло не е целосно непробојно.
Принципот на работа е едноставен: стаклото не го запира куршумот со ненадејно блокирање, туку со постепено апсорбирање на неговата енергија.
Надворешниот тврд слој го деформира и го забавува проектилот, додека внатрешните, поеластични слоеви го „фаќаат“ куршумот и ја распределуваат силата на ударот сè додека не се распрсне.
Цената на безбедноста: Тежина и видливост
Овој вид заштита има и свои недостатоци. Колку е подебело и повеќе слоевито стаклото, толку е потешко, а понекогаш и помалку проѕирно.
Додека стандардното ветробранско стакло тежи околу 11 килограми, балистички отпорното може да тежи повеќе од 200 килограми, што бара дополнително зајакнување на каросеријата, шарките и рамката на вратата.
Сепак, напредокот на технологијата носи полесни и поефикасни решенија, а балистички отпорните стакла денес се составен дел од модерните оклопни возила - од луксузни SUV модели до специјални државни лимузини.
© Vecer.mk, правата за текстот се на редакцијата
