Тој беше неприкосновен гениј, визионер, вечен бунтовник и еден од најталентираните дизајнери на неговата генерација. Тој беше и „романтичен шизофреник“, како што самиот се опиша, повеќе вистински отколку во шега. Александар Меквин го смени лицето на модната индустрија со револуционерен пристап кон дизајнот и нескротливата енергија, а неговата прерана смрт остави празнина во светот која сè уште никој не успеал да ја пополни.
Малку се брилијантните умови кои успеале да ги држат креативните нишки на неколку модни куќи во свои раце истовремено. Карл Лагерфелд ги предводеше Шанел, Фенди и неговиот сопствен бренд, додека Александар Меквин беше на чело на две – француската империја Живанши и онаа што го носеше неговото име. Соработката со првиот бунтовен Шкотланѓанец не го израдува. Втората стана култ чија моќ не го губи својот интензитет ниту 15 години по прераната смрт на основачот. А како започна сето тоа?
Севил Роу, престижната улица во лондонскиот Мејфер, е позната по своите кројачки продавници, кои два века ги водат речиси исклучиво мажи, правејќи скапи кроени одела користејќи класични техники. Ја спомнува и Јан Флеминг во приказните за Џејмс Бонд, не само ненадминат таен агент, туку и совршен џентлмен. Меѓу познатите клиенти на врвните лондонски шнајдери беа Мик Џегер, Елтон Џон и други ѕвезди на чии имиња претходи титулата „сер“.
Драматичен, екстравагантен, невозможен – неповторлив!
Токму на таа улица, во компанијата „Андерсон и Шепард“, Ли Александар Меквин ги направи првите чекори, односно кроеви. Го „печеше“, занаетот што го научи на курс, откако го напушти училиштето на 16-годишна возраст. Вештините што ги совлада во Севил Роу му овозможија да стекне репутација во светот на модата како експерт за беспрекорно кроење.
Дизајнираше и костими за театарот, нежно обликувајќи го стилот што ќе стане негов заштитен знак. Токму тоа е – драматично, театрално и екстравагантно, „Меквинизмот“ предизвикува цунами во мозокот и никого не остава рамнодушен.
Благодарение на одличните оценки што ги добил во уметнички центар, успеал да се запише на магистерски студии по моден дизајн на колеџот „Централ Сент Мартинс“. Неговата колекција на тези беше купена во 1992 година од влијателната модна уредничка Изабела Блоу, која се верува дека го убедила да почне да го користи своето средно име Александар кога ја започнал својата кариера во индустријата.
Изабела му беше голема поддршка, на некој начин и ментор. По лансирањето на втората колекција „Театарот на суровоста на Меквин“ ја запознал Кети Ингланд, која набрзо станала негова десна рака и второ мислење.
„Тој е тотален неуспех“
На 27-годишна возраст стигна до позицијата креативен директор на Живанши. Сон над соништата за амбициозен млад дизајнер, желен за афирмација. Францускиот бренд бараше свежа крв, но и некој што би можел да биде антитеза на главниот ривал Диор, чиј „мозок“ во тоа време беше Џон Галијано, откако за чудо го напушти Живанши. Затоа, Меквин беше наследник на Галијан, што само по себе беше предизвик.
Но, на Иберо де Живанши, основачот на куќата позната по својата безвременска елеганција, не му се допадна неговата работа. Коментирајќи дека Меквин бил „тотален неуспех“, Шкотланѓанецот возврати дека стариот Живанши е „неважен“. Не се прослави со првата колекција, од која и самиот не беше задоволен. „Обично ѓубре“, изјави тој.
Иако не бил задоволен од овој ангажман, тој останал на чело на куќата до 2001 година. Не го продолжил говорот. Наместо тоа, тој рече дека Живанши уметнички го кочи и ја убива неговата креативност и слобода, како и дека не сака да биде дел од индустрија во која парите се императив, а не само креативноста.
Само неговиот сопствен бренд му ја даде оваа слобода, способност да поместува граници и простор да ги рашири крилјата. И додека работеше за Живанши, ги претстави своите посебни колекции кои го воодушевија светот: „Таму е џунгла“, „Бр.13“, „Вос“...
До моментот кога по трет пат ја освои наградата за најдобар британски дизајнер, Гучи имаше 51 процент од акциите во приватната компанија на Меквин, обезбедувајќи му капитал и можност да ја прошири својата приказна како што сака, неограничен од диктатите на кој било.
Страстен нуркач и прогласен за хомосексуалец
Александар Меквин отворено бил хомосексуалец. Знаел дека го привлекува истиот пол на шест години, но вистината му ја кажал на семејството кога имал 18. Иако на почетокот не ја прифатиле добро, со текот на времето се помириле со неговиот избор. „Немам што да кријам. На геј парадата отидов директно од утробата на мајка ми“, рече тој.
Тој израснал во големо семејство од пониска класа, како најмало од шесте деца, и секогаш се чувствувал „несоодветно“. Модата беше неговиот фантастичен свет, бегство од реалноста, а прва „клиентела“ му беа сестрите за кои правеше фустани.
Свадбата со Џорџ Форсајт, авторот на документарни филмови, ја прослави во 2000 година на јахта на Ибица. Деверици беа Кејт Мос и неговата сопруга Анабел Нилсон. Приказната, сепак, не беше официјализирана, бидејќи истополовите бракови во тоа време не беа легални во Шпанија.
Следната година ја прекинаа врската, но останаа пријатели.
Познатиот креатор беше страстен нуркач и таа страст служеше и како извор на инспирација, вклучувајќи го и шоуто „Платон Атлантис“ кое го остави Париз без зборови на Модната недела 2009. Најчесто нуркаше на Малдиви.
Познаници го опишаа како работохолик и голем перфекционист. Тој инсистираше на работна етика, што често доведуваше до распаѓање на тимовите со кои работеше.
Светот на модата имаше поделени мислења за него: за некои тој беше „l'enfant terrible“, за други „најголемиот гениј што некогаш се појавил во индустријата“, за други – сите заедно. Провокативни модни ревии, смели кампањи, авангардни модели и шокантни потези го сочинуваа генетскиот материјал на неговата куќа, во која веруваа филмските диви, музичките ѕвезди, па дури и принцезите.
Иако не можеше да биде сведок на врвот на својата креативност, бидејќи во тоа време повеќе не беше меѓу нас, токму фустанот со логото на брендот Меквин стана едно од најскапите и најкултните парчиња во историјата на модата – познатата венчаница на Кејт Мидлтон.
Болни трауми, стравови и темни мисли
Неговото растење било одбележано и со грозоморни настани кои никогаш не успеал да ги избрише од сеќавањето. Тој бил сведок на злоупотреба на сопствената сестра од страна на нејзиниот сопруг, а и самиот доживеал насилство. Тоа искуство често го пренесувал и на своите модели, па публиката и критичарите многумина ги етикетираат како мизогини. Меѓутоа, идејата на Меквин била сосема спротивна – тој всушност сакал на понежниот пол да му обезбеди „заштитен слој“.
„Кога ќе видите дама со потписот на Меквин, има одредена цврстина што ја прави моќна. Како еден вид одбрана. Мора да имате многу храброст за да ѝ пријдете на жена што ја носи мојата облека“.
Темната страна, која сите ја имаме некаде и со која се справуваме на различни начини, беше табу-тема. Тој не зборуваше за тоа. Но, сè се спои: трауми од детството, неразбирање на околината, незадоволство од изгледот, преокупираност со работа, неизвесност поради болеста бидејќи е ХИВ позитивен, што го знаеја само најблиските... Постојано го мачеа мрачните мисли за самоубиство, а велат дека дури имал идеја тоа да го направи јавно, на една од модните ревии.
Активирањето, се претпоставува, било самоубиството на неговата блиска пријателка Изабела Блоу. Депресијата, анксиозноста и дрогата не го испуштаа од канџите, но заминувањето на мајка му, на почетокот на февруари 2010 година, целосно го дотепа. „Најлошото нешто за мене би било да умрам пред неа“, рече тој еднаш.
Осум дена по нејзината смрт, а ден пред погребот, решил да стави крај на сè. Куќната помошничка го пронашла обесен во станот на Грин Стрит. Тој повеќе не можеше да ја поднесе огромната тага и болка што го проголтаа и на крајот го уништија.
Во крвта му била пронајдена голема доза коктел што би довела до неговата смрт дури и да не ставил јамка околу вратот – кокаин, апчиња за спиење, средства за смирување. Беше 11 февруари 2010 година. Само еден месец подоцна, во март, тој ќе го прославеше својот 41 роденден. Истиот месец, на модната недела во Париз беше претставена најновата колекција на Александар Меквин, насловена „Ангели и демони“. Тој беше ангел, несреќен ангел без крилја, прифатен
© Vecer.mk, правата за текстот се на редакцијата
