Петар и Павле Голубовиќ имале само 7 и 5 години кога тие и нивните родители беа застрелани во Коњиќ во јули 1992 година. Нивните родители, Ѓуро и Власта, биле професори во гимназијата Коњиќ и останале во градот, иако повеќето Срби го напуштиле Коњиќ. Верувале дека се безбедни и дека немаат причина за грижа и страв, бидејќи никому не му нанеле штета.
Ноќта на 1 јули 1992 година, припадниците на специјалната полиција упаднале во нивниот стан и ги зеле таткото Ѓуро, мајката Власта и нивните синови возводно по Неретва и ги застрелале на 5 километри од Коњиќ. Случајно пукањето го преживеал седумгодишниот Петар, а кога злочинците си заминале, тој излегол од под телата на убиените родители и среде ноќ отишол да побара помош. Тој дошол во полициската станица во село Бијела и на полицијата и кажал што се случило.
Тие полицајци го предале на истите кои му ги убиле братот и родителите, па малиот 7-годишниот Петар бил застрелан по втор пат. За тоа злосторство во Коњиќ се молчело долго по војната. Овој молк прв го прекинал Анис Косовац, кој на влезот на православните гробишта во Коњиќ им подигнал спомен плоча на своите соседи од друга вероисповед, момчињата Петар и Павле, која денес потсетува и предупредува на нешто што никогаш не смееме да го заборавиме, а што некои го имаат се обидуваат да заборават.
Во Борци е обновена црквата на Светите апостоли Петар и Павле и посветена на убиените момчиња. И така сега, заедно со ликовите на апостолите, на престолната икона се и ликовите на невините деца.
https://youtu.be/rJWDFwTEaVk
