Разводот на Ана Ивановиќ и Бастијан Швајнштајгер е тема со денови. Изгледаа дека се совршен спој. Пар во кој немаше ништо премногу., немаше премногу интимни детали, немаше премногу зборови. Само тие, нивните деца, неколку фотографии, секогаш смеа. Секогаш хармонија.
Токму затоа што никогаш не разменувале „премногу“ – ниту љубов, ниту конфликт – оваа тишина одекнува и денес.
Бидејќи нивниот развод се смета за пораз на идејата дека љубовта, ако е вистинска, мора да трае. Како пораз за сите нас што верувавме во нив како симбол на стабилност, како утеха дека „може и вака“. И кога тоа се распаѓа, се распаѓа и сликата што ја носиме со нас со години. Не мора да се споредува, туку да се верува.
Ана и Бастијан имаа сè и сепак не останаа заедно.
Во време кога љубовта се продава како производ – со филтри, ролни и парфеми – нивната врска беше чиста. Тие не беа на продажба. Тие не излегоа во јавноста. Тие исто така не се криеја, но не сакаа да ги консумираме. И токму оваа оддалеченост, оваа нивна мерка, ги правеше уште повозвишени. Недопирливи.
Овој развод открива уште една табу тема - дека бракот не е награда за успех. Дека не се базира на тоа колку си „добар“ или „доволен“. Таа љубов не те избира затоа што ја заслужуваш, ниту пак останува затоа што си совршен.
Се потврдува она што не сакаме да го признаеме: дека дури и најубавите жени можат да бидат изоставени. Дека ниту убавината, ниту славата, ниту совршенството не се гаранција дека ќе бидеш и ќе останеш единствениот.
Можеби најтешката вистина што ја носи нивниот развод е оваа: љубовта не мора да трае за да биде вистинска.
И бракот не мора да преживее за да биде значаен.
Можеби најважната порака од овој развод не е дека љубовта не трае, туку дека жената може да си замине дури и кога сè изгледа совршено.
© Vecer.mk, правата за текстот се на редакцијата
