Семејството Ликов живеело среќно додека не ги пронашле научниците во Сибир. Цивилизацијата за нив беше најголемото проклетство.
Во 1978 година, сите весници беа исполнети со сензација: геолозите ги вршеа своите истражувања во тајгата Сајан и случајно наидоа на луѓе кои живееле таму од 1936 година. Во тоа време имаше прогон на верската заедница на староверниците, меѓу кои беше и семејството Ликов. Тие претходно ги избегнуваа луѓето, но по револуцијата дојдоа до цврсто убедување да заминат.
Семејството долго го толерирало вниманието, а кога бил убиен братот на главата на семејството, Карп Осипович, тие решиле да го преселат семејството во тајгата, подалеку од злите луѓе. Во тоа време Карп имал сопруга Акулина, син Савин, кој тогаш имал девет години, и ќерка Наташа, која имала две години.
Раѓањето на децата и смртта на сопругата
Четири години подоцна, парот го добил синот Дмитриј, а четири години подоцна ќерката Агафија. Ликови си изградиле куќа, ловеле, рибареле, береле бобинки и печурки и, зачудувачки, никој од нив не се разболел.
„Кога ќе се разболевме, се лечевме со чаеви“, велеа Ликови.
Се испоставило дека 1961 година била најгладната година од сите. Најверојатно, Акулина повеќе се грижела за децата и сопругот, а веќе била видно слаба и изнемоштена, поради што таа година починала.
Карп Осипович останал сам со своите деца и продолжил да живее во тајгата. И така, во 1978 година, за прв пат во сите овие години, тие виделе странци во близина на нивната колиба. Дмитриј и Агафија никогаш порано не сретнале никого освен оние со кои пораснале.
Животот на пустиниците
Геолозите добро се однесувале со пустиниците и им понудиле помош, но Карп одбил сè. Неговите синови веќе пораснале, а нивниот татко им изградил посебна кабина.
Ликовите имале тркало за вртење и разбој, од кои сами си правеле облека, но немале оружје. Фаќале животни со стапици или ископувале дупки во кои паѓале животните.
Законите на староверниците не им дозволувале да јадат леб, а немале ниту сол. Младите момци требало да поминат неколку дена во тајга и да спијат на снег, дури и ако температурата падне до четириесет степени под нулата. Сите деца на Ликов биле писмени; Помладата Агафија тогаш имала 34 години.
Ликови изненадено ги слушаа луѓето што пристигнаа. Тогаш разбраа за војната со Германците, дека луѓето долго време летаат во вселената и дека многу луѓе живеат во градовите.
Откако Ликови станаа познати во Советскиот Сојуз, дописниците од различни весници и списанија, се разбира, почнаа често да ги посетуваат и во тоа време никој не помислуваше дека таквите бројни контакти ќе бидат штетни, па дури и смртоносни за овие луѓе.
Жителите на цивилизираниот свет беа приспособени на разни микроби и вируси, но телата на пустиниците беа целосно лишени од антитела. Три години откако дојденците почнаа да ја посетуваат населбата на староверникот, двајцата браќа и сестрата на Агафија починаа еден по друг од пневмонија.
Нивниот татко Карп ги надживеал своите деца за седум години, најмладата ќерка го погребала постариот Ликов и почнала да се прилагодува на животот. Неколку години подоцна, староверниците дојдоа кај Агафија и ја поканија да се пресели во нивниот манастир.
Жената се согласила, но не можела да издржи ни два месеци – нејзиното здравје брзо се влошило.
Се вратила дома каде живеела до 2016. Потоа тешко се разболела. Успеала да повика помош користејќи го телефонскиот број што ѝ бил оставен. Дошле со хеликоптер да ја земат, па таа поминала една недела во болница. После се вратила дома. Нема неодамнешни информации за неа, освен дека е сè уште жива и има над 80 години.
© Vecer.mk, правата за текстот се на редакцијата
