Од командант на морнарицата до откривањето и прифаќањето на духовниот свет

Сузан Гиземан е поранешна командантка во морнарицата, која радикално го променила нејзиниот живот – од врвен воен офицер, таа станала медиум и истражувач на духовниот свет. Нејзиниот пат не бил ниту лесен ниту обичен: од воена кариера во служба на нејзината земја, преку трагедијата на губењето на нејзината сакана паштерка, до откривањето и прифаќањето на духовниот свет и духовните комуникации.

Сузан пораснала во воени кругови, а нејзината паштерка со слично име – Сусан, која ја сакала како своја, служела како наредник во американскиот морнарички корпус. Токму смртта на таа драга личност и копнежот за нејзиното присуство во духовна форма ја навеле Сузан на патување на истражување за тоа што се случува по смртта.

Во продолжение е дел од личното сведоштво на Сузан и клучни моменти од нејзиното духовно будење.

Приказната и искуствата на Сузан

„Чудното чувство на пеперутки што ми минуваше низ телото беше нешто сосема ново и различно. Главата ми беше заматена и се борев да не ја навалам надесно. Сепак, бев премногу фасцинирана за да се исплашам кога Мавис Питила, големата дама на британскиот медиумски свет, ми кажа дека видела два духа, маж и жена, како стојат покрај мене мене.“

Сакав да верувам, но стравот дека моето искуство не е на исто ниво како и на другите студенти постоеше во мене уште од самиот почеток на Колеџот за психо-физички науки во Есекс – светски познато место за врвно образование за медијаторство.

Во близина на аеродромот Станстед, една стара прекрасна куќа со огромни уредени градини имаше своја посебна атмосфера, изградена од долгогодишна студентска работа во соработка со духовниот свет. И јас, по драстичните промени во мојот живот, почнав да работам на таа врска.

Илјадници километри оддалечена од мојот дом во Флорида, сè уште ми беше тешко да се помирам со минатото и новиот пат по кој тргнав.

Мојот премин од командант на морнарицата во медиум беше сам по себе необичен, но важно е да се напомене дека служев на највисоко ниво во војската како виш помошник на началникот на Заедничкиот штаб на вооружените сили на САД.

Терористички напад врз кулите близначки

Сè започнало на 11 септември 2001 година, кога таа била на пат кон Европа со нејзиниот шеф, претседателот на Заедничкиот штаб на вооружените сили, кој таа недела требало да добие витешка титула од кралицата Елизабета.

Таму нè пречека веста за терористичкиот напад врз кулите близначки во Њујорк. Седев со слушалката на главата и разговарав со полковникот во Пентагон, додека во заднина се слушна звук како експлозија. Секако, не се работеше за бомба, туку за авион што удрил во зградата.

Кога генералот ни даде сигнал, отидов во пилотската кабина и му кажав на пилотот дека се враќаме во Вашингтон.

Пилотот нè информираше дека ќе летаме директно над Менхетен. Тој ден бевме единствените што можевме да го видиме чадот како се издига од урнатините на Светскиот трговски центар од воздух.

Во Пентагон, веднаш по ударот на американскиот патнички авион број 77, сè наликуваше на сцена од филм за катастрофа – изложените греди, скршените прозорци и црниот камен создаваа болна сцена што мојот мозок одбиваше да ја прифати.

Иако морав да се вратам на работа како висок функционер, бев оптоварена од смртноста што ме опкружуваше. Чадот ми влегуваше во облеката и косата, и сакав да бидам некаде на друго место.

Најлошото допрва доаѓаше.

Ја сакав како своја ќерка

Немав свои деца, но ги сакав Сусан и нејзината постара сестра Елизабет, ќерките на мојот сопруг Таи од претходниот брак.

Сусан, како и нејзиниот татко, капетан на разурнувач, го посвети својот живот на служење на својата земја како наредник во морнарицата. Откако се омажи кон крајот на 2005 година, таа набрзо почна да создава семејство.

Додека таа уживаше во својата бременост, Таи и јас пловевме по Јадранското Море на нашата едрилица, решени да го искористиме животот на најдобар можен начин по трауматичните настани од 11 септември.

Закотвени покрај напуштениот хрватски островски брег, сонував необичен сон: на една забава, Сусан излезе од толпата и ми рече со насмевка: „Добро сме, бебето и јас сме среќни“.

Сонот беше толку реален што веднаш го споделив со Таи.

Технологијата за јавување од бродот беше несовршена во тоа време, но знаев дека сонот носи порака и инсистирав да ѝ пратиме мејл на Сусан.

Два дена подоцна, добивме одговор од Елизабет во кој нè замолуваше да се јавиме во куќата. Кога конечно се јавивме, Таи извика: „Не! Не е Сусан!“ и падна до телефонот.

Сузан загина во несреќа

Сузан загинала. Страшна несреќа се случила додека брзала низ просторот пред хангарот за да го поздрави сопругот – со брзина на молња ја погодила бура и гром.

Нејзините колеги маринци се обиделе да ѝ пружат прва помош, а медицинскиот тим во болницата се борел седум часа, но не можеле да ја спасат неа или бебето.

На погребот се соочив со нејзиното тело, кое изгледаше како празна школка. Знаев, тоа не беше Сусан, туку само куќа за нејзиниот дух што остана жив и светол.

Средба со натприродното

После тоа, во Венеција, ја купив книгата „Прошетка во градината на душите“, во која беше објаснето дека духовите често испраќаат знаци преку светлина, електрични уреди и технологија.

Додека пловевме, жолта пеперутка ја следеше нашата едрилица – знак што го разбрав како порака од духовниот свет, од небесен извор.

Следното утро, додека се искачувавме на највисоката точка на островот Млет, пеперутката долета кон мене, а потоа кон Таи, јасно потврдувајќи дека Сусан е со нас.

Почувствував дека е време за следниот чекор – наоѓање медиум. Се обратив до Софи Бернам, медиум и авторка од Вашингтон.

Софи веднаш почувствувала главоболка и трнење во телото – знак дека се поврзала со Сузан, која беше погодена од гром.

Таа ја опиша Сузан како млада жена во униформа, која држи дете за рака и вели: „Не плачи...“

Таа сцена ме скрши, но ми даде утеха и сила. По таа средба, мојата желба да ги развијам моите духовни способности ме одведе на колеџ. На крајот од неделата, додека споделував приватни читања со колегите, имав неверојатни средби со духови кои потврдија дека сум на вистинскиот пат.

Тоа искуство ми отвори врата уште посилно да го почувствувам присуството на Сусан и другите најблиски во духовниот свет. Потоа отидов на колеџ.

Духот ме држеше за рака

Сè беше далеку од мене додека седев во библиотеката на колеџот, посматрана од Мејвис и другите студенти, кога мојот десен показалец одеднаш се згрчи и се врати во првобитната положба, како да имаше свој живот.

Она што се случи потоа беше уште почудно – целата моја десна рака полека се крена, без никаков напор од моја страна, а потоа се спушти без моја волја. Сфатив дека духот ме држи за рака.

Ме обзеде огромна емоција, а Мејвис дојде и рече: „Полека… полека… опушти се…“

Беше премногу за мене. Ја прекинав врската, раката ми падна и заплакав.

„Јас не го направив тоа...“

„Секако дека не, драга моја“, одговори Мејвис. „Се снајде многу добро.“

Тој момент беше пресвртница во мојот живот. По смртта на мојата пасторка Сусан, за прв пат немав сомнеж дека духовниот свет е реален.

Сега знам дека Сусан е на место каде што болката и страдањето повеќе не постојат и знам дека еден ден повторно ќе се сретнеме.

Дотогаш, ќе продолжам да ја раскажувам нејзината приказна. Дека ја паметам. И дека ја сакам. „Засекогаш“, заклучи таа во својата книга, која ја посвети на нејзината почината посвоена ќерка и нејзиното искуство со натприродното, а кое го пренесе „Дејли меил“.