Григориј Распутин, 47-годишен сибирски селанец и „Божји човек“, бил убиен во Санкт Петербург ноќта меѓу 16 и 17 декември 1916 година, според стариот календар.
Ноќта на 30 декември 1916 година, според новиот календар, Григориј Распутин решил да го убие принцот Феликс Јусупов, братучед на царицата, и група заговорници. Најпрвин се обиделе да го отрујат со вино и колачи, но отровот не делувал. Тогаш принцот Јусупов го застрелал од непосредна близина, па Распутин паднал на подот, навидум мртов.
По неколку минути станал, го удрил принцот Јусупов и се обидел да избега. Други заговорници го фатиле, го претепале, испукале уште куршуми кон него и го фрлиле во студената река Нева. Кога било пронајдено телото на Распутин, неговите бели дробови не биле наполнети со вода, што покажало дека тој е мртов пред да биде фрлен во реката, т.е. дека не се удавил.
Наводно со убиството на Распутин целеле да ја „убијат“ царицата, но ја убиле Русија. Атентатот на Распутин бил атентат врз Руската империја. За два и пол месеци, истите сили во елитата го принудиле Николај Втори да абдицира - и уште тогаш веќе било јасно дека тоа се елементи на истиот заговор, пишува Петар Акопов.
Распутин - сибирски селанец и „Божји човек“ - ја симболизирал близината на царот со луѓето - на штета на елитата. Не е важно што царот всушност разговарал со Григориј само неколку пати - владејачката елита смислила „распуштеност“, верувала во тоа и ја мразела царицата со нејзиниот „православен мистицизам“ поради тоа (така ја нарекувале верата на Александра Фјодоровна спиритизам).
Всушност, оние кои го убиле Григориј Распутин се во голема мера виновни за ликвидацијата на кралското семејство. Дури и Граѓанската војна се водела меѓу републиканците („белите“) и советите („црвените“) - во таа „елита“ немало повеќе поддржувачи на монархијата.
Убиството на Распутин е лекција за тоа колку често во историјата на Русија не се забележани туѓи игри и грабежи на други земји. Зашто, во критичен момент во 1916 година, пукањето на странски разузнавач ја насочила историјата на земјата во катастрофален правец.
Кој бил Распутин?
Григориј Јефимович Распутин бил руски мистик. Претставувајќи се како психички и чудотворец, тој успеал да се наметне како човек од доверба на последниот руски цар Николај II и неговата сопруга царицата Александра. Имал големо влијание на последните денови на руската династија Романови и значајна улога во животот на царот Николај II и неговата сопруга Александра и нивниот син Алексеј, кој боледувал од наследна хемофилија од кралицата Викторија. Неговите противници го нарекувале „луд монах“ иако тој никогаш не се замонашил. Некои го сметале дека е психички и духовен исцелител. Тој бил убиен од група благородници за да го „спасат“ угледот на монархијата. Тој може да се смета и за една од најконтроверзните личности на 20 век.
До Новата 1917 година останале уште две недели според стариот календар, но атентатот на Григориј Распутин го означил почетокот на хаосот во Русија, кој траел неколку години и однел неколку милиони животи. Поуката од тоа убиство и денес е многу важна за Русија.
Распутин, бил убиен во Санкт Петербург ноќта помеѓу 16 и 17 декември според стариот календар - и бил убиен од роднините на императорот, незадоволни од неговата блискост со кралското семејство и неговото „деструктивно влијание“ на Николај II.
Неколку години, во високото општество кружеле гласини дека Распутин е секташ, изопачен, измамник, поткупувач, а по почетокот на војната против Германците - „поддржувач на посебен мир со Кајзерот.
Од Сибир направиле сива еминенција која назначува и менува министри, управува со земјата преку царицата која „манипулира со слабиот сопруг“. Сè на сè, „светиот ѓавол“, кој морал итно да се отстрани за да се спасат Татковината и монархијата.
На прв поглед, чудна група била вклучена во спасувањето на татковината - покрај големиот војвода Дмитриј Павлович и принцот Феликс Јусупов, кој бил во брак со братучедата на царот, во убиството учествувале и пратеникот на Државната дума и екстремно десничарски монархист Владимир Пурискевич и како што се покажало подоцна и англискиот офицер Оскар Рејнер.
Се на се: содомија, масонерија, странски тајни служби и наивен руски патриот-пратеник заслепен од „либералната пропаганда“.
Зошто пропаганда? Бидејќи Распутин не го решавал прашањето за назначувањето, ниту прашањето за војна и мир - да, тие се обиделе да ја искористат неговата блискост со царицата за свои интереси, но тоа го правеле и разни измамници кои биле претставници на разни групи од „високи општеството“.
Самиот Распутин не бил љубител на моќта. Затоа тие многу се плашеле од повлекувањето на Русија од војната во сојузничкиот Лондон - до тој степен што верувале во грди приказни за „предавство на суд“ што ги ширеле непријателите на царицата, вклучително и англофилот.
Империјалното семејство (во поширока, монархистичка смисла) и повисоката аристократија долго време не ја сакало царицата Александра Фјодоровна - а по почетокот на војната - „германската принцеза“ почна да се сомневале дека е наклонета кон предавство.
Мистеријата на Распутин?
Распутин, во меѓувреме, станал контроверзна личност која води скандалозен личен живот со жените од високото општество во Петроград. Уште повеќе, често бил гледан како заминува со проститутки, се опива и не се враќа дома до рано наутро. Наводно и се однесувал некултурно на јавни места. Поради сето тоа петроградската елита не го прифатила многу великодушно.
Имал конфликт и со Руската православна црква поради неговото верување дека врската со Бога се создава преку гревот, бидејќи според него гревот е незаменлив елемент на човековото однесување и дека преку признавањето на гревот од страна на верникот и прифаќањето на понижувањето од други, ја стекнал Божјата милост.
На почетокот на војната, Распутин предвидел дека руската војска ќе биде успешна само ако самиот цар ја преземе командата на армијата, што резултирало со лоши последици за Русија поради слабо подготвениот цар Николај. Додека императорот бил на фронтот, влијанието на Распутин врз царицата Александра растело. Наскоро станал личен советник на царицата и пополнил позиции со неговите кандидати. Поради влијанието на Распутин, а исто така и поради Првата светска војна, руската економија почнала нагло да опаѓа. Се разбира, царицата Александра била обвинета заедно со Распутин, затоа што се знаело за неговото влијание врз неа.
Влијанието на Распутин го искористиле политичарите и новинарите чија цел била да го ослабат интегритетот на династијата Романови, да го принудат царот да се откаже од апсолутната власт и да ја оддели Руската православна црква од државата.
Тоа било апсолутно неосновано, но поголемиот дел од општеството верувало во тие приказни. Затоа, во очите на делата на високата класа, убијците на Распутин биле „спасителите на Русија“ од предавничката царица. А во реалноста, сè било сосема спротивно - тие се насочиле кон Распутин да ја „убијат“ царицата, а ја убиле Русија.
Во рок од два и пол месеци, истите англофили, масонски сили во елитата го принудиле Николај Втори да абдицира - и уште тогаш станало јасно дека тие се елементи на истиот заговор. Згора на тоа, наивните будали како патриотот Пуришкевич или либералниот Миљуков не можеле ни да ја сочуваат монархијата - братот на царот Михаил не ја прифатил круната, па највисоката власт останала без основа.
Новата влада немала легитимитет - Думата што ја формирала владата била избрана пред почетокот на војната, а паралелно биле формирани и Советите (во кои биле вклучени и некои од партиите кои имале свои претставници во владата).
Армијата, која го загубила својот врховен командант царот, брзо се распаднала, а Германија на секој начин ги поддржувала радикалните противници на владата, која била најверниот сојузник на Англија и Франција.
Земјата веќе почнала да се распаѓа до есента, немајќи сили да издржи ниту до изборите за Уставотворно собрание закажани за крајот на годината. Болшевиците ја презеле власта и го потпишале истиот посебен мир за кој бил убиен Григориј Распутин.
Во убиството на Распутин, поточно во неговите мотиви, сите причини за руската револуција се рефлектирале како во капка вода. Не објективните, кои, се разбира, постоеле, но кои, доколку историјата оди поинаку, можеби немало да имаат влијание, туку субјективните, кои затоа не се помалку важни.
Затоа атентатот на Распутин има толку големо симболично значење и го означува вистинскиот почеток на руската револуција. Пред сè, Распутин ја симболизира блискоста на императорот со луѓето - на штета на елитата. Така што добро познатиот принцип на руската монархија - царот ги штити интересите на народот, ја ограничува елитата и се судрил со неа - во овој случај се манифестирал целосно.
Не сите, туку дел од елитата - главно прозападна, која се откажала од православието - кренала рака против императорот. Прво со убиство на „човекот Божји“, човек од народот до царот, а потоа со соборување на самиот цар.
Убиството на Распутин всушност е одраз на конфликтот меѓу народот и владетелите, од една страна, и елитата лишена од националната свест, од друга страна. Второ, патриотските монархисти како Пуришкевич, кои во суштина биле жртви на тогашната „либерална пропаганда“, одиграле огромна улога во демонизацијата на Распутин.
Императорот бил де факто соборен од монархистите, поточно - вешто доведени да ја ликвидираат монархијата: прво Пуришкевич, кој го застрелал Распутин, а два и пол месеци подоцна, Шулгин, кој добил чин на абдикација од Николај II.
Всушност, оние кои го убиле Григориј Распутин се во голема мера виновни за ликвидацијата на кралското семејство. Во исто време, монархисти-националисти-патриоти, како и целиот руски народ, биле меѓу оние кои најмногу загубиле по дефакто ликвидацијата на монархијата во пролетта 1917 година.
Дури и Граѓанската војна се водела меѓу републиканците („белите“) и советите („црвените“) - во таа „елита“ немало повеќе поддржувачи на монархијата.
Зошто? Бидејќи неколку години, личноста на монархот и неговото семејство биле демонизирани - преку истиот Распутин, кој лично не бил виновен за тоа. Голем удел во тоа имале -монархистите.
