По повод Светскиот ден за борба против ракот, илјадници луѓе ширум светот ја споделија својата приказна, поточно битка со оваа болест. Целта на нивните сведоштва е кревање на свеста за оваа болест, превенција, дијагностицирање како и лекување.
Веднаш зад кардиовискуларните болести, ракот е вториот водечки причинител за смртноста во Европа. 3,5 милиони луѓе годишно заболуваат од рак, а 1,3 милиони за жал ја губат битката со оваа болест.
По повод Светскиот ден за борба против ракот, Хрватката Валентина Хрдоман ја споделува својата приказна за битката со оваа болест.
Впрочем, на само 21 година на Валентина и бил дијагностициран рак на јајниците.
Во продолжение е нејзината приказна:
Јас сум Валентина од Чазма. Имав 21 година кога ми дијагностицираа рак на јајници.
Пред точно една година, моето тогаш едногодишно девојче доби треска. Поминавме низ сите можни тестови и лекарите рекоа дека сè е во ред. Еден ден повторно отидовме кај мојот лекар поради температурата. Кога докторката ме виде, таа се загледа во мене и ми рече: "Вашето дете не е болно, вие сте болни. Вашето мало девојче чувствува дека нешто не е во ред со вас, но таа не знае како да ви го каже тоа".
Зачудено ја погледнав. Мислев „што е оваа приказна, сè е во ред со мене“.
Ми рече да легнам на креветот, дека ќе ме прегледа.
„Имате рак, утре ви треба ургентен ултразвук“, рече таа.
Илјада прашања во мојата глава по тоа што го слушнав.
Што ми зборува таа? Каков карцином? Како може да го знае тоа? Таа само го допре мојот стомак.
Утрото се подготвив и отидов на ултразвук. Единствено за што размислував е дали ќе стигнам навреме на работа. Дојдов во болницата во Бјеловар. Седев во чекалната и чекав. На моето лице имав насмевка. Не ми е ништо, докторката паничи.
Ме повикаа во просторијата за ултразвук. Лекарот ги менуваше боите како семафор. Стана од столот и ги повика другите колеги. Во тој момент, знаев дека нешто навистина не е во ред. Сите се собраа околу мене. Молчеа.
Во еден момент, еден лекар ми пријде.
„Ве молам, одете на одделот за гинекологија. Не одете дома, ситуацијата не е најдобра“, рече тој.
Една млада сестра стоеше до мене. Таа рече дека се плаши дека ќе побегнам. „Те молам, само кажи ми колку е страшно“, ја прашав. „Не сум сигурна, но те молам оди во Одделот“, одговори таа.
На одделот за гинекологија околу мене повторно еден куп лекари и тишина. Тие се гледаат едни со други и се движат и шепотат. Мојот страв станува сè поголем. Младиот лекар ми вели: „Оди во собата сега, ќе дојдам кај тебе“.
Напнатоста се зголемува. Во собата влегоа медицинска сестра и лекар.
„Знаете, ултразвукот покажа дека имате рак на јајници, со големина од 50 сантиметри“, ми рече докторот. Постојано се присетував на нејзината реченица. Не, тоа не е можно, тоа му се случува на некој друг. Како би имала рак на 21 година кога никогаш не сум бил посериозно болна? Не беа во право.
За два часа, лекарот ги имаше сите наоди на масата. Кога ги погледна, рече:
„Девојко, имате рак, обележувачите се високи, во понеделник ве чека тешка, итна операција, но одите во Загреб, во болницата Петрова. Премногу сте млади, нека го сторат тоа врвните експерти“.
Сега требаше да ги повикам мама и тато и да им кажам дека имам рак и останувам во болница.
Ним им беше многу тешко, но никој пред мене не плачеше. Сите се смееја само за да не плачам, а знаев колку плачат додека лежев во болницата.
Ивана тој ден работеше во болницата во Бјеловар. Заедно одевме во основно училиште. Таа дојде во мојата соба и ми рече: „Валентина, можеби не е толку страшно, верувам дека сè ќе биде добро“. Кога излегов од болницата, таа редовно ми праќаше пораки и ме прашуваше како сум. Ивана, ти благодарам!
Се оперирав неколку дена по дијагнозата и можам да ви кажам дека најубавото чувство беше будење по операцијата. Бев многу среќна, а сестрата ми рече: „Земи си го мобилниот телефон, јави се на твоите родители и на твоето дете. Стапи во контакт со нив“.
Лежев во болница осум дена. Моите родители и ќерка ми доаѓаа скоро секој ден. Во тоа време таа беше сè уште многу мала, па не знаеше што всушност се случило. Разговаравме на видео повик секоја вечер пред спиење, а јас плачев после тоа.
По операцијата, наодите пристигнаа. Лекарите рекоа дека за жал морам да одам на хемотерапија. Ќе добијам вкупно 30 од нив и ќе ги примам на секои две недели во петдневни циклуси.
Мојот прекрасен онколог, Примариус Вишна Матковиќ, жена со големо срце и добра душа, ми дозволи да патувам на хемотерапија секој ден, секое утро ме тешеше и ме смееше. Таа рече дека верува дека сè ќе биде во ред.
И еве... Помина една година од хемотерапијата. Јас сум одлично, работам. Мојата коса порасна.
Го ценам секој нов ден. Затоа што никогаш не знаеме што не чека.
