Нивните прегрнати тела лежеа седум дена на мостот Врбања.
Србинот Бошко Бркиќ и Босанката Адмира Исмиќ, познати и како Ромео и Јулија од Сараево, починаа пред точно 28 години, на 18.05.1993 година, додека се обидуваа да избегаат од војната која беснееше во Босна и Херцеговина.
Овој пар од различна националност беше убиен од снајперски истрел на мостот Врбања, а сликата на нивните мртви тела како лежат прегрнати го обиколи светот.
Нивните прегрнати тела лежеа на ничија земја цела недела. И УНПРОФОР не се осмели или не сакаше да ги евакуира, тоа го направи Армијата на Република Српска. Адмира и Бошко беа погребани во Република Српска, а по војната нивните тела беа префрлени на сараевските гробишта „Лав“.
За жал, до ден денес, никој не одговараше за убиството на Бошко и Адмира.
Бошко и Адмира се родени во 1968 година. Тие се запознаа на Олимписките игри во 1984 година. По кратко пријателство, пријателството прерасна во огромна љубов, и како круна на сè, имаше и подготовки за венчавка.
Во 1986 година, таткото на Бошко починал од срцев удар. Потоа бил испратен да ја отслужи воената служба во Србија. Сепак, ниту тоа не ги оддели. Секој ден си пишуваа.
Ова се извадоци од нивните писма:
„Мојата најмила Адмира,Секоја вечер кога ќе легнам не можам да спијам затоа што мислам на тебе. Љубов моја, ти си единствената среќа што ја имам ... “
„Драга моја љубов,
Сараево ноќе е најубавата работа на светот. Можеби би можел да живеам некаде на друго место, но само ако ме принудат. Останува само малку време до моментот кога повторно ќе бидеме заедно. После тоа, ништо нема да може да не раздели ... “
„Мојата најмила Адмира,
Многу ми недостигаш и не можам ни да ти опишам со зборови. Сега, целиот мој живот се сведува на денот кога ќе го отслужувам воениот рок и ќе се видиме повторно ... “
Кога поради војната животот на Бошко станал тежок, тие решиле заедно да го напуштат градот.
Иако сè беше договорено, преминувањето на мостот на Врбања, на 18.05.1993 година, беше кобно за нив.
Првиот куршум го погоди Бошко, а вториот Адмира. Иако смртно ранета, Адмира успеа да се довлече до Бошко и да го прегрне. Неколку минути подоцна издиша покрај него.
Двете страни осум дена разговараа кој ќе ги преземе телата и меѓусебно се обвинуваа за смртта на Бошко и Адмира. Немаше мотив. Немаше логика. Немаше причина.
Родителите на Адмира и мајката на Бошко досега многу пати зборувале за своите деца. Од архивскиот материјал на РСЕ, ги издвојуваме зборовите на родителите на Адмира, Зија и Недрета Исмиќ:
„Таа постојано велеше:„ Дали мислите дека е фер тој да оди сам, а јас да останам? Тоа беше нејзина одлука да одам. Мислеше дека љубовта беше посилна и од смрт “.
